Het gedicht spreekt

Gegevens



Ik hecht, geloof ik, niet aan vent of vorm.
Ik heb belijdenissen aangehoord
en was getuige van karaktermoord.
Hoe zinvol is een letterbeeldenstorm?

Ik ben gebeiteld uit een lijf van steen
en toch geborgen in de gulden snede.
Mijn regels zijn uit hogerhand gegleden,
ik ben de zin van alles en van geen.

Model! Leg mij geen woorden in de mond.
Ik kan mijzelf niet uit uw greep bevrijden,
al lekt er inkt uit een gesloten wond.

Verwacht van mij geen antwoorden op vragen.
Ik kan, in zwarte letters stukgeslagen,
niets dan dit ketterse geloof belijden.

(uit Het zal de leeftijd zijn )

Het vrije vers

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Menu

Forum Recent

Bijdragen

Uit het archief

Veronica van Zuypesteijn

De dames Groen gaan eens per jaar een avond potverteren.
De beurs wordt omgekeerd; het stenen varken wordt geslacht;
Ze kleden zich in degelijke avond-uitgaanskleren
En stappen heel gezellig door de maan beschenen nacht.

Ze komen na een korte poos in buurtcafé ‘de Linde’
- U kent het? Aan het einde van de lange Lindelaan -
Alwaar ze juist nog net een achteraffe tafel vinden
Zodat ze niet de hele avond aan de bar hoeven te staan.

Al bij het eerste wijntje komen blossen op de wangen.
Ze kwebb’len aan één stuk en hebben reuzegrote schik.
Het ene na het andere verhaal wordt opgehangen;
Na glaasje nummer drie wordt ook de spraak een beetje dik.

Wat glaasjes later komt het schaap Veronica ter sprake.
“Die meid kan drinken, zeg, me dunkt, ze is een lege ton”
“Ja nou, u hebt gelijk, dat kleine wijffie kan ‘m raken
Een gootsteen is er niets bij met zo’n grote spoelsifon”.

U snapt het al, op dàt moment.. wie komt daar vrolijk binnen:
Het schaap Veronica en daarna nog een schaap of vier.
Ze knikken naar de dames en dan kan het feest beginnen,
Een uurtje later roept de barman: “Help, we zitten zonder bier!”.

De dag daarna: de dames zien - hun hoofd doet wel wat pijn -
Een visioen van schapenbout, gestoofd in rode wijn.

Licht

Liederlijk

Interessant