Ottoburgschool
Foto E. van der Waals: Ottoburgschool
 
Je sluit je ogen en de film begint.
De bioscoopzaal is je eigen leven.
Je hoort het snorren van de spoel, en éven
kijk je weer door de ogen van het kind
 
dat door de Lindelaan lijkt aan te zweven - 
die eerste dag naar school waar het begint.
Het schoolplein, de kastanjes met het grind,
de namen die de anderen al schreven.
 
En dan - het schoollokaal, de houten banken,
de hoge ramen waar de zon door schijnt,
de schoolplaat aan de wand die je verlicht:
 
De zee, de waterdamp die zich verdicht
tot wolken, regen, sneeuw, begin en eind.
De cirkelgang is rond. Genoeg te danken.
 
 
Met dank aan Eelco van der Waals voor de toestemming om dit sonnet met de foto hier te mogen plaatsen
 

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Op de wijs van: Zachtjes gaan de paardenvoetjes



Hoe vertel ik het mijn zoontje

‘k Weet niet hoe ‘k het uit moet leggen
aan mijn zoontje Hendrik Jan.
Hoe zal ik dat jochie zeggen
dat hij naar Piet fluiten kan.

‘k Voel me niets op mijn gemak
als ik straks mijn zoon verlak.
‘k Voel me niets op mijn gemak
als ik straks mijn zoon verlak.

‘k Zal toch iets moeten bedenken
wat ik straks zeg tot mijn zoon,
zonder hem het hart te krenken
op een milde warme toon.

Ja dat wordt een heel gedoe
wat ik zeggen moet en hoe.
Nou dat wordt een heel gedoe
wat ik zeggen moet en hoe

‘k Denk dat ik hem ga vertellen
~Zwarte Piet die stak de moord.~
Maar ik kan welhaast voorspellen
hij gelooft daarvan geen woord.

Ik voorvoel reeds zijn verdriet
als hij blanke Knechten ziet
Want begrijpen zal hij ’t niet;
hij hoort zwart te zijn, die Piet!