Mijn god, mijn god, wat voel ik mij verlaten
Ik weet hier heg noch steg, waar moet ik heen?
Die hele Via loop ik zielsalleen
En niemand om wat Aramees te praten
Hoezeer ik vraag – wie wil mij begeleiden
De lange weg van hof naar Golgotha –
Met vloekt mij uit en wijst mij lachend na
Een paria, een christenhond, een heiden
Wie helpt mij om het zware kruis te dragen
Noch Simon noch Veronica staan klaar
Wel marktlui in een schreeuwende bazaar
Die voor hun diensten zilverlingen vragen
Wat ik ook vraag; er wordt luidkeels gezwegen
Het wordt weer tijd het tempelplein te vegen
Een niet bepaald aantrekkelijk ideetje Dat ons vervult met wanhoop en met smart, Ons somber maakt, onzeker of verward De een heel veel, de ander slechts een beetje:
Ooit slaakt een mens zijn allerlaatste kreetje En stroomt het laatste bloed weg uit zijn hart. De weg voert naar het eind vanaf de start Want dood gaat iedereen een keer, dat weet je.
Zo sta je opgewekt een lied te zingen En weet wat jij met zoete stem beweert Van Frankrijk uit tot velen door te dringen.
Zo ben je drieëntachtig en verweerd, Zijn lied en prijs nog slechts herinneringen. Zo word je op een maandag gecremeerd.