zolderkamer
Pixabay
Een vrije dag, wat is het toch een zegen!
De deur op slot, mijn telefoon op stil.
Nu kan ik alles schrijven wat ik wil.
Toch blijft de cursor stationair bewegen.
 
Al uren heb ik geen idee gekregen.
Dat schrijven is beslist geen peulenschil!
Ik zet weer koffie, poets opnieuw mijn bril.
De opbrengst valt me toch een beetje tegen.
 
Misschien moet ik mijn pogingen maar staken
en eerst naar buiten om iets mee te maken.
 

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Zo...

Er werd alleen wat heen en weer gekeken,
we stonden maar en zwegen op niveau.
Ik miste al die jaren een bon mot
om vrouwen op het schoolplein aan te spreken.

Ik kreeg om deze stilte te doorbreken
van iemand echt een wereldtip cadeau:
ga naast ze staan en zeg alleen maar: ‘Zo…’
Het werkt, dat is inmiddels wel gebleken.

Zo’n simpel woordje, kort en ongericht;
het blijkt de sleutel tot de zwaarste deuren.
Zo zie ik elke dag opnieuw gebeuren
hoe glans verschijnt op zo’n vermoeid gezicht.
 
En heb ik soms genoeg van al dat zeuren
dan laat ik lekker al die deuren dicht.