Hun wensdroom op het randje van de dood:
nog één keer voor het hart het gaat begeven
ontvangen worden in haar warme schoot.
De strijd brandt los: wie zal het eerste sneven,
De heer Van Driel uit flat “De levensbron”
of Jan de Waal van “Oerknal” nummer 7…
Van Driel stemt zijn gitaar bij het balkon
– waar zij in steunbikini ligt te lonken –
en zingt met een gebarsten bariton.
De Waal heeft reeds champagne ingeschonken,
hij voert de gouden dame langzaam dronken.
Bewaar me voor de helderheid der dingen
Het schone hemd, de reidans en de zon
Twee regels waarmee Komrij ooit begon
Die zeker ook met Tilburg samenhingen
Want iemand met twee doodgewone kijkers
En met een alledaagse doorsnee neus
Herkent en ruikt van ver die kruikenzeikers
Maar om me aan een hekeldicht te wagen
Dat vind ik hier een te basale keus
En bovendien valt elders meer te klagen
De moeder aller steden in ’t onfrisse
De schuilplaats voor de allergrootste kneus
Heet zonder twijfel, slik, zucht: Spijkenisse
Zucht, Spijkenisse, bewaar me voor de hel!