Alarm! Des Moines krijgt kwalijke visite.
Twee jagers klimmen naar een luchtgevecht...
Zien kans het monster duchtig te beschieten!
Vergeefs nochtans - het pleit is gauw beslecht
(Het creatuur vreet blijkbaar ook piloten)
Het knakt een brug! de stad wordt lamgelegd
Weer komt het in de aanval, onverdroten
Nu op het geologisch instituut!
't Wordt gauw ontruimd, de buurt wordt afgesloten
Het monster sloopt het dak reeds, resoluut -
"Dit lijkt wel wraak", zucht Mike, "zo staan we quitte...
Of niet?!" Zijn angst neemt toe met de minuut
Uit het archief
Een spiegel een glimp
Heb ik bij Bommel echt een brug gezien?
Opeens zag ik een brug. En aan weerszijden
geen pont, die je gewoonlijk daar ziet glijden
als je aan ’t sturen bent. Een tel of tien
dat ik zo stond, aan dek, aan ’t roer geklonken,
mijn koffie koud al in de tussentijd –
laat mij daar ergens uit een andersheid
een beeld ontwaren dat mijn ogen dronken.
Opeens zag ik een brug. En aan weerszijden
geen pont, die je gewoonlijk daar ziet glijden
als je aan ’t sturen bent. Een tel of tien
dat ik zo stond, aan dek, aan ’t roer geklonken,
mijn koffie koud al in de tussentijd –
laat mij daar ergens uit een andersheid
een beeld ontwaren dat mijn ogen dronken.
Een fietsend joch. Zijn wapperende jas
over die brug, terwijl ik aan kwam varen.
Hij stapte af, hij lei een schrift in ’t gras,
over die brug, terwijl ik aan kwam varen.
Hij stapte af, hij lei een schrift in ’t gras,
en wat hij schreef zag ik dat verzen waren.
O, dacht ik, o, dat dat mijn zoon ooit was.
Pom pom, zong ik, mijn hart zal dit bewaren.
O, dacht ik, o, dat dat mijn zoon ooit was.
Pom pom, zong ik, mijn hart zal dit bewaren.
Contragedicht
Credits prentbriefkaart: F.L. Stehmann, Collectie Gelderland