Ik had het rijmpaar verkroppen - op en wel gezien, maar heb er maar niks over gezegd. Maar nu Bas het ter sprake brengt: het is inderdaad apert fout. De e-klank in de slotlettergreep zijn verschillende klanken. Als er had gestaan: verkroppen - op een had je een discussiabel rijmpaar gehad. Maar dit is gewoon fout.

Ha Jaap en Bas,

Een aperte fout vind ik verkroppen / op en // niet.
Bij nader inzien wel discutabel. Dergelijke combinaties worden vaker gebezigd en niet alleen door Patty. Er is wel een klankverschil tussen de beide onbeklemtoonde uitgangen. 'Op een' vind ik nou weer fout klinken....

Ha Inge,

Bij verkroppen / op en gaat het in de onbeklemtoonde slotlettergreep om resprectievelijk een sjwa en een è (als in leg). Dat is volgens mij simpelweg fout. Bij verkroppen / op een gaat het in beide gevallen om een sjwa. Die is op zijn minst minder fout. Ik vind hem wel voor discussie vatbaar, omdat er tussen op en een een kleine pauze zit dit er niet is in verkroppen. Maar dat zijn discussies tussen rekkelijken en preciezen en daar heeft iedereen zo zijn mening over. Ik gebruik het zelf volgens mij niet meer, maar heel storend vind ik het niet. Verkroppen / op en dus wel.
Groet,
Jaap

Hoi forum,

Met interesse heb ik alle standpunten gelezen. Ik laat het allemaal in mijn dichtbrein pruttelen, dank!

Bart, ik had niet gereageerd omdat diverse aspecten van het gedicht me niet zo aanspraken. M.a.w. ik voelde een wat half-lauwe reactie opkomen. Als ik een gedicht leuk vind en een tip heb, ben ik geneigd te reageren.

Je vroeg speciaal om reacties. Dus oke:

Het gebruik van "op en" is al genoemd; ik vind het persoonlijk niet mooi. Als het een speciale functie in het gedicht heeft, dan vind ik het prima. Annie MG Schmidt deed dat soms, en het maakte dan zo'n versje extra speels. "... dat de grond in Artis, als je neerkomt heel erg hard is." Dat is hier niet zo.

Het missen van een spitsvondige clou is ook al genoemd.

Wat betreft distichon, inhoudelijk: Ik heb groot respect voor degenen die besluiten om, tegen de draad in, zich niet te laten vaccineren. Dat komt wsl omdat ik zelf wel ingeent ben, maar div leden van mijn familie niet. Dus een distichon dat hen in zwart/wit-termen zwartmaakt, daar ik heb dan dus niet zoveel mee. Het mag, alles mag in light verse, maar ik ga er niet voor klappen.

Ten slotte, ook betreffende het distichon en inhoudelijk: vanuit een bepaald levensbeschouwelijk standpunt bezien (een standpunt waar ik mee oefen), overkomt mij niets. Ik zie mijzelf per defnitie niet als slachtoffer. Alles wat er bij mij gebeurt, zie ik als een uitnodiging voor persoonlijke groei. (De voorgaande drie zinnen heb ik iets aangepast op aangeven van een forumgenoot) Ik zeg niet dat iedereen met dat standpunt moet oefenen, zoals ik probeer te doen. Maar het maakt wel dat als ik in een light-verse-gedicht een beschuldigende vinger zie als uitsmijter, ik meteen denk: hm.

Dit is wsl veel meer info than you had bargained for. Neem waar je wat aan hebt, en negeer de rest. En vooral: blijf dichten, Bart. Ik vind jouw snelsonnetten die je hier post bijv., altijd leuk om te lezen!

Een hartelijkste groet,
Hendrikje

Het gebruik van "op en" is al genoemd; ik vind het persoonlijk niet mooi. Als het een speciale functie in het gedicht heeft, dan vind ik het prima. Annie MG Schmidt deed dat soms, en het maakte dan zo'n versje extra speels. "... dat de grond in Artis, als je neerkomt heel erg hard is." Dat is hier niet zo.

Hendrikje, ik licht deze strofe uit je betoog omdat ‘artis – hard is’ een andere zaak is dan ‘verkroppen – op en’. Mijn argument is dat het niet rijmt. Het is hooguit oogrijm. Jaap heeft dat al uit de doeken gedaan, maar ik zet het toch nog even uiteen. Niemand leest oppen in plaats van op en. In Oppen is ‘en‘ een sjwa, in ‘op en’ klinkt ‘en’ als in ‘pen’. Oppen rijmt niet op’ en’. Ik snap werkelijk niet dat een dichter die serieus zijn werk doet het een aanvaardbaar rijnkoppel vindt.
Verder is het voorbeeld dat Artis -hard is een leuke in de gaande discussie;
Je rijmt op de laatste beklemtoonde lettergreep, dus; AR tis- HARD is.

Ik zag/zie je punt, Bas. Wat ik bedoelde: Wanneer dichten op "op en" of iets van die aard, een speciaal effect heeft dat past in het beeld van het gedicht, dan heb ik er geen moeite mee. In dit geval zie ik dat speciale effect niet.

Mijn voorbeeld klopt dus niet helemaal. Alhoewel, zoals je schrijft; ARtis en HARD is: AR en HARD rijmen niet. Het wringt dus een beetje, ergens. En dat maakt het juist levend/interessant.

Hendrikje de Koning schreef :
heb jij voorbeelden van effecten? kort en goed' ik vind op-en als rijm op oppen een armoedige oplossong, ik zou me er voor schamen

Hoi Bas,

Goede vraag. Ik kan ze niet zo uit mn mouw schudden maar ben ze in de loop der jaren wel tegengekomen. Ik komt er nog een keer op terug. Ik kan nu niet bij mn dichtboeken, ben nu in Zwitserland, en nog wel een tijdje.