De Partizaan. Hier rust hij uit, na al dat woeste strijden,
En vindt hij eind'lijk vrede na die wrede wilde tijden.
Bevocht de Duitser, maar ook streed hij tegen de Kroaat
En met een enk’le Serf wist hij toch doorgaans ook wel raad.
Hier ligt hij dan en is er nu een einde aan zijn lijden.

Ook Mostar wilde aan die tijd herinneringen wijden
En bouwde een begraafplaats aan haar westelijke zijde.
Gedachtenissen aan een tijd zo boordevol van haat.
De partizaan…

Een nieuwe oorlog raast voorbij, neemt iedereen de maat.
Veel doden, veel verwoesting en onnoemelijk veel kwaad.
Nog steeds zijn er de sporen en de plekken om te mijden.
De graven zijn verdwenen en niet meer te onderscheiden.
Herdenking van weleer vindt bij de mens van nu geen baat.
De partizaan…

In Mostar ligt de begraafplaats voor de narodni heroj, de partizanen uit de tweede wereldoorlog, er maar verwaarloosd bij. Een nieuwe oorlog eiste alle aandacht op en de oude helden zijn vergeten.

Dit heeft alles van een liedtekst,maar het is wel te merken dat je pas na het eerste couplet op dreef kwam, dat zit nogal gewrongen in elkaar. Niet alleen inhoudelijk (beetje cliché) maar ook technisch. Vooral de tweede regel rammelt en dat 'toch' in regel 4 is duidelijk een stoplap omdat je hier in nood kwam omdat je het woordje 'ook' nodig had aan het eind.Toch?
Voordat je dit aan Nana Mouskouri voorlegt zou ik nog schaven aan dat eerste coupl.

Betreffende het woordje "toch" leg je de vinger op de zwerende plek; ik ga er nog eens over nadenken!