Ik voer laatst in een bootje op het meer
Met twee wel heel verrekte mooie meiden
Ik liet mijn handen om hun nekken glijden
En zei grijnslachend: 'Dit doet even zeer"
Ze slaakten toen een vreselijke gil

Wat wou ik ook weer zeggen? Eén april!

Kees, zijn die meiden mooi en verrekt, of zijn ze verrekt mooi? Dat laatste lijkt me. Onze taal is inderdaad lenig, maar daardoor kun je er wel makkelijk door in de knoop raken.

Groetjes,
Leonora.

probeer "verduiveld"
met groet,
Ben

Bedankt Ben, maar het heeft me nog best moeite gekost voor ik die zin bedacht had, zoekend naar een woord waarmee ik Leonora een genoegen kon doen en je had de gemene grijnslach op mijn gezicht eens moeten zien.
Welkom terug leonora, ik had je al gemist en ben blij dat je oog nog scherp is!
Helaas kan ik niet al mijn fouten achter dit excuus verbergen.

Wat dacht je dan van een komma tussen verrekte en mooie, Niels?
Nog bedankt trouwens voor je warme welkomstgroet.

Groetjes,
Leonora

Grote excuses, KEES, dat ik je hierboven met Niels aansprak en NIELS, even grote excuses dat ik je naam verwisselde met die van Kees.

Een nederige groet,
Leonora

Ik ben natuurlijk zeer verbolgen, maar Niels zal zich wel vereerd gevoeld hebben.

Je zonlicht splijt het wolkendek in twee
Je wilt je warmte overal verspreiden
Je kleurt de wereld groen voor boer en vee
die heel de lange winter jou verbeidden
Hoe zeer je ook een ieder kunt verblijden
ik weet, er is verandering op til
Dan breng je kou en hagelwitte weiden
Je bent April

Soms ben je vriend’lijk als de zomerzee
waarop het zonlicht danst en bootjes glijden
Maar plotseling heerst noodweer op de ree
met winden die door zeil en ziel heen snijden
Een scheepsramp lijkt al niet meer te vermijden
maar dan opeens is alles ijzig stil
Ik zie je waardig op de kade schrijden
Je bent April

Soms voer je mij heel zachtjes met je mee
Jouw lichaam en jouw levenslust verleiden
Ik ben verbaasd, verbijsterd en gedwee
Ik laat me van mijn laatste schroom bevrijden
Toch ben ik heus niet altijd te benijden
Je hoongelach versmoort je liefdesgil
Ik weet dat wij heldhaftig zullen strijden
Je bent April

Prinses van goede en van slechte tijden
Je bent mijn wispeltuur en levensspil
Ik ken je witte en je zwarte zijden
Je bent April

Ben, Leonora, Hartelijk dank voor de opmerkingen, die zijn verwerkt in bovenstaande vierde versie.
Kees, hoewel ik er niets mee heb gedaan, wil ik je toch bedanken voor je suggesties.

Over "heldheftig" het volgende: aanvankelijk stond er "heel heftig", dat ik wilde veranderen in "heldhaftig"; daarbij is iets mis gegaan. Toen ik het eindelijk zag (pas bij versie 3), vond ik het wel aardig, mede omdat Leonora er niet over was gevallen. Bij nader inzien vind ik het toch wat flauw.

Omdat het me dwars blijft zitten, toch nog iets over rijk rijm in het algemeen en tijden/kastijden in het bijzonder.

Laat ik me allereerst verontschuldigen voor de woordkeus in eerdere bijdragen: die had wat zakelijker gekund. Dat neemt niet weg, dat ik de strekking van mijn betoog tegenover iedere autoriteit durf te verdedigen.

Leonora verwijst naar "Het rijmschap compleet", dat ik helaas nog steeds niet bezit. In het "Handboek voor plezierdichters" lees ik de volgende definitie op pagina 12: gelijke beginfonemen in de laatste beklemtoonde lettergrepen. Dat is dus een belangrijk verschil met de definitie van Ben, die het heeft over dezelfde medeklinker(s).
Kortom, ik voel me gestrekt in mijn menig dat het draait om klank (lees: fonemen) en niet om spelling (lees: medeklinkers).

Hoewel ik tijden/kastijden nog steeds beschouw als correct rijm, beschouw ik de volgende combinaties beide als rijk rijm: openingstijden/kastijden en openingstijden/tijden. Je kunt blijven twisten of "openingstijden" eindigt op -tijden of -stijden, dus gewoon gebruiken.

Dezelfde klank hoor ik in "aankomsttijden", een woord dat ik evenmin zou laten rijmen op "tijden", "kastijden" of "openingstijden".

Anders dan Van Dale beschouw ik het volgende als rijk rijm: levenspaden/spaden.
De volgende constructie is wellicht geen rijk rijm volgens de definitie, maar dient m.i. wel te worden vermeden: stegen/ergens tegen.

Niels, hier kunnen we een dikke boom over opzetten.
Uit een oude uitgave van Jaap Bakker’s rijmwoordenboek:
“Rijm behaagt het oor door herhaling van klanken, maar het moet een gevarieerde herhaling zijn; wanneer de rijmende lettergrepen een identieke beginmedeklinker hebben ontbreekt die variatie.”
De klinker vóór de klank telt dus wel degelijk. Is spelling dus van belang? In elk geval zal men kastijden verstaan /begrijpen als kas tijden, en niet als kas stijden.
Zo ook je voorbeeld stegen/ergens tegen.
‘De kreunen die zijn keel ontstegen…
Maar ja, hij kan ook nergens tegen.’
Het kan wel klinken als nergenstegen, maar men zal het verstaan/begrijpen als
nergens tegen.
Je kunt er mee grappen:
‘Ach die gitaar, er restte slechts één snaar
mismoedig keek hij er eens naar’.

Bas, je hebt gelijk dat je met rijk rijm moet spelen. Misschien iets voor een volgend gedicht.