In ’t roze licht leek zij volmaakt onschuldig,
zo week en zacht haar dons van zestien jaar,
nog net geen vrouw maar naakt en ongeduldig,
voor ’t leven rijp, voor ’t mijne een gevaar.
En ik een kind nog, voor ’t minnespel niet klaar,
net van de rok – ik spreek van vroeger tijden –
onzeker wicht, niet wetend dat voorwaar
een levenslot valt nimmer te vermijden;

En jaar na jaar, het baren was veelvuldig,
een vol geluk, gezessen met elkaar,
gezond, geslaagd, verstandig en geduldig,
een leven lang, geborgen dat is waar.
Mijn vaderrol was nooit of nooit te zwaar,
Waarvan, mijn god, wou ik me toch bevrijden?
Was ik voldaan, dan bleef ik toch bij haar?
Een levenslot valt nimmer te vermijden.

Jeroen! Hoe durfde ik! Een mokerslag!
Mijn zoet werd bloed door angsten van verdriet,
mijn teder vlees gebroken door de molen,
ontstolen en verkoold, gedumpt in ’t slijm
van donkere sloten, mijn zijn doorboord en
ondermijnd in een vochtig, tochtig lijden
dat blijvend lijkt tot het lijf verstijft, want
een levenslot valt nimmer te vermijden.

Envoi

Mijn broeders lief, voor mij is ’t helleklaar,
laat de natuur je door het leven leiden,
besef toch goed – al wat ik zeg is waar –
een levenslot valt nimmer te vermijden.