Vermorst geluk van Frits Criens is zijn derde bundel met serieuze gedichten. De dichter is ouder geworden, wat zijn weerslag vindt in het nieuwe werk over (onvervuld) verlangen, taal, dichterschap, ouder worden, liefde en dood. De eerste vier afdelingen van de bundel dragen klassieke titels: Ochtengloren, Middaggloed, Avonddonker en Nachtschemer. De vijfde afdeling, Requiem voor Ria, is gewijd aan zijn zus, vanaf het moment dat zij in Leuven een fatale diagnose krijgt tot en met haar begrafenis. In deze ontroerende sonnetten balanceert de dichter als verbale evenwichtskunstenaar tussen sentiment en koude afstandelijkheid. Vermorst geluk sluit af met Gelegenheidsgedichten en gedichten in opdracht. In het motto citeert de dichter Batavus Droogstoppel in zijn boutade over gedichten, in: Max Havelaar, Multatuli, 1860.

 

 

 

 

Een haan kraait schor het ochtendgloren aan

Het licht begint me wreed uit bed te drijven

Mijn hoofd is moe en leeg, ik wil nog blijven

De spieren zijn te stram om op te staan

 

Ik was van plan vandaag een vers te schrijven

Dat tot de bodem van het diep zou gaan

Door nooit begane paden in te slaan

Om in het hart van lezers te beklijven

 

Mijn werkeloze iMac reutelt zacht

Het lege beeldscherm lacht me honend uit

Terwijl het toetsenbord gelaten wacht

 

Geen nieuw terrein vind ik, noch fris geluid

Noch diepte, maar een dichtgeslibde gracht

Met sleetse wissels tussen woekerkruid 

 

Frits Criens uit: Vermorst geluk