(Wikimedia Commons)


AVONTUUR

Ik kwam laatst in een bar een dame tegen
Het klikte en we raakten aan de praat
We eindigden in bed, zoals dat gaat
(Ik had over mijn handicap gezwegen)

Die ochtend, bij espresso en beschuit,
Sprak zij van de meest vreselijke nacht
Die zij haar leven lang had doorgebracht:
Ik maakte als ik sliep te veel geluid

Ik snurk en maak soms slapend meer misbaar
Dan Zangvereniging ‘Mastreechter Staar’

geïnspireerd op Driek van Wissens sonnet ‘Bekentenis’ uit Een loopje met de tijd, Bert Bakker 1993

Héél herkenbaar, Bart. Het is alweer een tijdje geleden dat ik onderstaande gedichtje maakte toen mijn man zo lag te ronken. En dan te bedenken dat hijzelf totaal geen geluidsoverlast kan verdragen.

Geluidshinder (naar: Jonge sla van Rutger Kopland)

Alles kan ik verdragen,
brommende grasmaaiers,
het razende geluid van de snelweg,
luidruchtige jongeren met harde muziek
tot diep in de nacht,
daar ben ik werkelijk héél makkelijk in.

Maar een snurkende man,
’s nachts naast mij,
in een tweepersoonsbed, nee.

en deze (van alweer een paar jaar geleden, maar het geldt nog steeds):


Mijn man snurkt

Als ’s nachts de wereld stil gevallen is
en mij niet langer lokt met haar verhalen
dan sluit ik stil de ogen om te dwalen
in dromenland waar ‘t zalig toeven is.

Naast mij, op mijn privé-rangeerterrein,
ronkt rauw een haperende dieseltrein.

Dag Bart,

Ik vraag me af of je kunt zeggen: Dit is de meest vreselijke nacht die ik mijn leven lang heb doorgebracht.

c.a.
Frits

Het is inderdaad misschien niet het mooiste Nederlands, Frits. Ik ga er nog eens over denken.
Veel groeten,
Bart