Beste forumleden, ben ik de enige die het gedicht "Zomerdag" van Drs. P maar heel matig vind? Of mis ik er iets heel belangrijks in? Ik had veel meer plezier in het lezen van Christiaan Abbings serie zomerversjes dan dit vers van HP.

Hoi Hendrikje,

Ik herken wel wat je zegt. Afgezien van wat metrumgesmokkel hier en daar, leest het Zomerdag voor mij een beetje alsof de muziek vóór het gedicht is geschreven.

Groet,
Manuel

De Drs. is befaamd om zijn werk. Het goede werk, het andere werk pikt men omdat het van de 'meester; komt.

Ooit zoiets gelezen als: briljante kunstenaars maken briljant werk en rotzooi, middelmatige maken middelmatig werk.

Vind het zeer logisch.

Jacob van Schaijk schreef :
Briljante rotzooi?

Bas,

Dat denk ik niet. Maar een belangrijke reden waarom ik het logisch vind, is dat briljante mensen risico's nemen en grenzen durven te overschrijden. Dat kan ook fout gaan. Maar misschien zijn er ook wel genieën geweest die nooit slecht werk leverden. Mozart, Bach, Beethoven?

Nee, Hendrikje. Jij bent niet de enige, ook ik vind de tekst maar matig. Het feit dat de Drs. zichzelf nooit via dit vers heeft geprofileerd, zegt ws ook hoe hij er zelf over dacht. Gelukkig worden jeugdzonden ons meestal vergeven. Ik hoop tenminste dat mij die genadige behandeling ten deel zal vallen.

Het lijkt er inderdaad op dat de dichter wel een heel lange aanloop nodig heeft om die ene clou te bereiken (en te rechtvaardigen?), die van het 'hogedrukgebied'.

Ach, een topsporter heeft ook wel eens een slechte dag. En Drs. P was geen paus met een ex-cathedra-zeggenschap (hoewel de eretitel 'paus Pias I' hem niet zou misstaan).

Een korte verantwoording, dit bij uitzonderlijkheid, van de plaatsing van deze liedtekst i.v.m. de ontvangst met gemengde gevoelens.

De aanleiding was dat er in Trouw in de bekende poëzierubriek van Janita Monna (zaterdags in de 'Letter en Geest'-bijlage, in de zomerperiode in 'Zomertijd') aandacht aan Drs. P werd besteed, dit geheel terecht overigens, bovendien was het thema van de bijlage 'Zwitserland'. Zij plukte het uit de bundeling 'Tante Constance en Tante Mathilde'.

Het lied is zeker niet alom bekend en wellicht speelde P het zelf niet vaak, dat weet ik niet. Een kort onderzoekje leert dat het stamt uit een serie liederen die hij schreef voor het wekelijkse radioprogramma 'Poptater' in 1972-73. Het staat op de lp 'De wilde orchidee' (1977). Ook is het opgenomen in de liedverzameling 'Drs. P Retrouvé', mede aan de hand van cassette-opnamen in de nalatenschap van de Doctorandus. Uiteraard is het ook opgenomen in de acht CD's tellende verzameling 'Drs. P Compilé Complé'.

De tekst moet eigenlijk in combinatie met de muziek worden genoten. De composities van Drs. P waren zoals u weet briljant in hun eenvoud en gelijktijdige complexiteit. In het lied is de wending naar het laatste deel fraai omdat het de tekstwending - en tevens de metrische/ritmische volta - volgt in sfeer en loomheid. Het wordt warempel poëzie, vermoedelijk de reden dat het Janita Monna kennelijk ook aansprak.

Maar dit alles is uiteraard ook zeer smaakgebonden.

Arjan