Ik ben niet dor of beurs. Ik ben gekooid
En schuil hier simpel binnen in een ei
Ik ben vaak saai en braaf, blijf onvoltooid
De wereld trekt hier moedeloos voorbij

Ik ben een dorpsgek
Een gewist simkaartje
Een uitgeblust brandje
Op een druilerige zaterdag

Ik dorst naar eeuwige vergetelheid
Van simulatie heb ik nooit gehoord
Soms ben ik brak, maar weet nog één, één ding
Ik ben niet dor of beurs. Ik ben gekooid

Mooi! Alleen dat ei, dat klopt niet met ‘gekooid’. Je schuilt niet in een ei, maar in een kooi.
Het rijmwoord ‘vrij’ komt dan al snel bij me op.

‘Dit dorp laat niets en niemand vrij’ ?

En ‘simpel’ vind ik ook niet zo goed, al past het weer wel bij de dorpsgek.

Tsja, dat krijg je als je de geest van Komrij (ik ben niet dor. Niet dik. Ik ben gekooid /In mijn onbreekbaar ei. etc.) met die van Lucebert wilt vermengen en ook nog eens een traptechniek van een drieënnegentigjarige doctorandus in zo'n Dorsimbra wilt proppen.

Met mijn suggestie kun je er ook nog een vleugje Bloem aan toevoegen, Remko.

Jouw suggesties zijn natuurlijk altijd welkom maar zitten
hier mijn bedoelingen een beetje in de weg.
Ik zal d.m.v. onderstrepen proberen hieronder duidelijker
te maken wat ik er nl. nog meer in had gepropt.

De Dorsimbra (moe zat en beu)


Ik ben niet dor of beurs. Ik ben gekooid
En schuil hier simpel binnen in een ei
Ik ben vaak saai en braaf, blijf onvoltooid
De wereld trekt hier moedeloos voorbij

Ik ben een dorpsgek
Een gewist simkaartje
Een uitgeblust brandje
Op een druilerige zaterdag

Ik dorst naar eeuwige vergetelheid
Van simulatie heb ik nooit gehoord
Soms ben ik brak, maar weet nog één, één ding
Ik ben niet dor of beurs. Ik ben gekooid

Dat is geniaal gedaan, Remko! Ik had het totaal niet in de gaten en was oprecht geroerd door de inhoud!
Het zijn dus variaties op regels van gedichten van Komrij en Lucebert, die ik hoor te kennen?
Kun je die gedichten even inplakken of een link geven of zo?
En kan: ‘Ik schuil hier simpel en leg nooit een ei’ ook?

Alleen het gedicht van Komrij diende ter directe inspiratie.
Van Lucebert meende ik alleen een echo te horen.
(maar een opgevangen flard van Anne Vegter zou wellicht evengoed kunnen)

Hieronder het vers van Gerrit Komrij:

Nu

Ik ben niet dor. Niet dik. Ik ben gekooid
In mijn onbreekbaar ei. Hier binnenin,
Vier ik mijn dromen bot en nooit, nee nooit
Komt er een mens voorbij met tijd of zin

Of aandacht of belustheid op gewin
Die naar mij vraagt. Mijn lot hier gooit
Geen hoge ogen. Men verroert geen vin.
Daarom blijf ik voor eeuwig onvoltooid

Ik rol vergeten door de tijd. Ik ken
De weg niet meer. Geen vreugde, geen verdriet
Beroert me. Een verouderd specimen

Ben ik, niets dan een drogbeeld van de pen.
Ik ben er wel, maar niemand die me ziet.
Ik weet ook zelf niet eens meer wie ik ben.

Op de een of andere manier heeft Komrij mij nooit zo geïnteresseerd en als ik nu weer lees: gekooid in een ei, behoud ik mijn disinteresse. Jouw gedicht vind ik stukken beter, ook zonder de ingenieuze taalgrappen.
Lucebert is een andere zaak, hoe kun je de man zó beledigen?


Hoop op iwosyg



Daar zit de kleine iwosyg
Een giftige walgvogel
In zijn fris gewassen doedelzak
Is hij droevig en vrolijk
Is hij dromend en wroetend
In zijn geliefkoosde bloemen
Is hij wroetend of vrolijk


Hij heeft een raaf gegeten
En een kwakende koptelefoon
In een lammertjesleerboek
Heeft hij gelezen


Het is hem ernst als een rasp
Die een gebogen mussenveertje bijvijlt
Met zijn beide handen
Denken zijn ogen en oren
Over hoeveel jaren nadato nadaden
Zal hij een onzelieveheersbaasje?
Een zindelijk sieraad zijn in de wereld?


Nu nog zit hier iwosyg


Met zijn spruitjes strottenhoofd
Hoog opgestoken uit
Zijn nestharen stem en zegt:


Tut tut (i.e.
Welterusten)


Lucebert

Complimenten, heel bijzonder, Remko!