Een pulsvis uit het Haringvliet
Zei hevig schokkend van verdriet
Omdat hij in de kranten las
Dat hij opeens verboden was:
"Ik zie het al, men moet mij niet.
Ik kies een ander stroomgebied."

Vorige versie:
Een pulsvis uit het Haringvliet
Zei hevig huilend van verdriet
Omdat hij in de kranten las
Dat hij opeens verboden was:
"Dan vlied ik, schokkend weliswaar,
net als mijn vriend, de haring, maar."

Hallo Jaap,

Ik hik er wat tegenaan dat een pulsvis niet bestaat en vlieden verouderd is. Waarom niet iets met een haring en haringvloot, als je graag de woordspeling met Haringvliet wil handhaven?

Groet,
Manuel

Dag Manuel,
Een klein onderzoek leert me dat er Fops bestaan over een angsthaas, een liegbeest en een zeereu. In theorie hoeft een dier dus alleen maar in woordspelige zin te bestaan. Daardoor treden pulsvissen toe tot mogelijke onderwerpen voor Fops. Vervolgens leidde de ongewenstheid van pulsvissen tot een associatie met vluchten en kwam de Haringvliet in beeld. Maar misschien is dit vers niet zo geslaagd.
Groet,
Jaap

Die pulsvis vond ik juist leuk, Manuel en Jaap. je leest steeds krantenkoppen met: Pulsvissen verboden!
Da's toch humor... alleen is volgens mij die haring al weer terug in het Haringvliet of heb ik dat mis?
Bij mijn weten is daar de steur nog steeds niet terug maar misschien is die gedachte ook al weer gedateerd.

groet,
Hanny

De pulsvis is prima en leuk bedacht, de schok ook, maar het rijmpaar 'weliswaar' en 'maar' aan het eind vind ik zwak. Aan het eind verwacht je geen vulwoorden, maar juist iets van een clou. Kun je daar bijv. de haring of de schok niet plaatsen, Jaap?

Hartelijke groet,
Wim

Hanny bedankt. Volgens mij zwemmen er alleen nog meervallen in Nederland. Ook een leuk woord om iets mee te doen, overigens.
Wim, bedankt. Je legt de vinger precies op het stuk waar ik met meest mee heb lopen schuiven. Dit kwam eruit, maar in mijn achterhoofd voelde het niet helemaal bevredigend..
Maar na wat stoeien kom ik terug met een verbeterde versie. Zie boven.

Groeten,

Jaap

Stroomgebied: mooie vondst, Jaap.

Als je in een deel van een gedicht vastloopt, is het de kunst om het nauwe kader waarbinnen je werkt, los te laten. Als je je openstelt voor een ruimer kader van mogelijkheden, vind je vaak snel een oplossing. Gewoon even een tijdje laten rusten is vaak al genoeg. Dit is tenminste mijn eigen ervaring ....

Hartelijke groet,
Wim

Jaap, mijn feedback: De eerste versie begreep ik niet. De discussie erover riep bij mij ook vraagtekens op (ligt aan mij, weet ik). Maar de nieuwe versie vind ik een winner. Hij glijdt zo van de tong

Dank jullie wel, Wim en Hendrikje. Ik zit nog wat na te mopperen op mezelf, want ik had die eerste versie niet moeten plaatsen. Wist ik eigenlijk wel.
Groeten, Jaap