Afgelopen zaterdag, 23 oktober, mocht ik afreizen naar het Belgische Brasschaat voor een poëzieworkshop van de Vlaamse dichteres Maud Vanhauwaert. Dit was de prijs die ik had gewonnen met de sonnettette Hordenhond, het enige rijmende gedicht in de top-10. Daarom was ik wel benieuwd naar de reactie van de anderen.
De meest opvallende commentaar was, dat het rijm spannend blijft omdat de rijmwoorden niet even lang zijn. Zo heb ik het nog nooit bekeken.
Herkent iemand dit?

Mijn eerste buikgevoel zegt dat dit vanuit het perspectief van de moderne poëzie wordt gesteld, waarbij er een vooringenomenheid bestaat tegen volrijm/eindrijm. Ik heb je gedicht bekeken, maar ik voel niet per se die spanning.

Jaap, ik lees die Vlaamse beleving van rijm als een mening, een oordeel, niet als vooroordeel of vooringenomenheid. Dat de lengte der rijmwoorden een kwaliteitscriterium zou zijn, is overigens nieuw voor me. Maar ja, een mens is nooit te oud om te leren. Als ik je gedicht lees, Niels, denk ik, dat men ginds met 'lengte' bedoeld heeft de afwisseling in vrouwelijk en mannelijk rijm. Voor mij is die afwisseling inderdaad vaak een aangenaam extra, vooral in een iets langere vorm als het sonnet. Het zou dus kunnen dat het lengte-argument is ingebracht vanuit een gebrek aan kennis van het poëticale jargon, iets wat wel vaker voorkomt bij beoefenaren van de zgn. vrije poëzie. En dat is geen vooroordeel, Jaap.

c.a.
Frits

De verklaring van Frits lijkt mij plausibel.

De verklaring van Frits is inderdaad plausibeler dan mijn eerste buikgevoel.

Dag Frits,
Bedankt voor de uitleg. Dat klinkt inderdaad plausibel.
De dame die dit zei, toonde zich bij andere gedichten ook erg gevoelig voor klanken. Met name terugkerende klanken: alliteratie en assonantie (nee, deze termen zijn ook niet gevallen).
Toch aardig, dat de wisseling van rijmgeslacht zo op waarde wordt geschat door een klankgevoelig iemand met een frisse blik.
Groeten
Niels