Zo’n kwestie die totaal wordt uitgekauwd
Door horden kenners en deskundologen
Op hun beurt door de massa nagebauwd
Zodat je aandacht maanden onverflauwd
Zich focust op hun blablablabetogen,
Zo’n kwestie heeft zich in me vastgezogen
Mijn klare kijk vertroebeld en vergrauwd
De zaak ontwricht me zonder mededogen
Ik ben erdoor verlamd, het zou niet mogen,
Mijn denk- en daadkracht zijn geducht geknauwd
De Mexicaanse griep: met bruut geweld
Zou zij zich als een pandemie verspreiden
Wat zeker tot mijn ondergang moest leiden
En ja… de angst ervoor heeft mij geveld
Uit het archief
Dagjesman
Ik zit op het namiddagstrand
wat moe en vadsig bij te komen.
Daar komt over het hete zand
een wezen uit zeer stoute dromen.
Een vlotte tred, een slank postuur,
een strakke broek, goudblonde haren,
een topje... ach mijn smeulend vuur
laait op en komt niet tot bedaren.
Vooral niet als met zwoele lach
zij rechtstreeks naar me toe komt lopen
en ik heel hitsig peins: oh mag
ik dan tóch op dat wonder hopen?
Ik voel me als ze voor me staat
heel opgewonden, warm en blij.
Ze zegt: ‘Wat fijn dat ik je zie…’
tegen een knul vlak achter mij.