O, wat weet ik mij verlaten! Niets is hier voor mij bestemd. In mijn sokken zitten gaten en ik voel in lichte mate heimwee vlak achter mijn hemd.
Wat je zei, heb ik bekeken, elke bezienswaardigheid. Ik rijd rond in fraaie streken, maar mijn hart laat ik niet spreken. Ik verdrijf hier slechts de tijd.
Niemand kan ik hier bereiken nu jij het bij brieven laat! En ik sta hier vreemd te kijken naar een standbeeld dat moet lijken op een god die niet bestaat.
Binnen staan, bloot en losbandig, nog meer beelden klaar voor mij. (Daarvoor maakt men geld afhandig!) En ik blijf alweer verstandig en ik laat het er maar bij.
Ach, de mens weet van nature dat hij dikwijls wachten moet. Maar dat wachten kan lang duren en dan ga je kaarten sturen: “Liefste, hier is alles goed.”
’s Nachts kan ik de slaap niet vatten en ik steek mijn narrenkop uit het raam, word dan flink nat en onder het gekrijs der katten loop ik een bronchitis op.
Een vertaling door Driek van Wissen van Sentimentale Reise uit de bundel Lyrische Hausapotheke van Erich Kästner.
