Het is een feit: het tikken van de klok,
Een monotoon geluid in onze oren,
Zal ieder mens eens niet meer kunnen horen.
Zo ging het ook met 'zuster' Hetty Blok.

Getooid met kapje, schort, verpleegstersrok
Kon zij destijds als Klivia bekoren.
Dit typetje ging sindsdien niet verloren
Omdat het steeds weer volle zalen trok.

De rol van zuster heeft haar nooit verlaten.
Een mens mag zonder schreeuwen en gegil
En niet met deuren slaand doen wat hij wil.

Maar Hetty heeft het niet meer in de gaten.
Wellicht kan zij, al staat haar klok hier stil,
Daarginds nog wat met Annie Schmidt gaan praten.

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Een kwestie van vorm

Wie meent dat ik zal sterven, heeft het mis.
Ik ga wel dood natuurlijk, wordt begraven,
maar prompt daarop volgt mijn herrijzenis
doordat ik velen met mijn lijf zal laven.
 
Ik keer weerom in al wat levend is,
ik heb voor allebeest de rijkste gaven,
ik vorm voor tor en worm de rijkste dis;
en hangt men mij, voor gieren en voor raven.
 
Atomen, moleculen blijven immer:
in water, lucht, de aarde of het vuur.
Of worden Licht – verdwijnen doe ik nimmer,
ik keer – ha Kees! – terug in de natuur.
 
Zo zal ik bij mijn nabestaanden blijven;
ook nabestaand, alleen in andere lijven.