Pexels
Twee katten schuilden voor een onweersbui
Doorweekt in een barak. Toen zei de ene
"Oke, misschien ben ik dan in de rui
Jij stinkt naar ei!" Het weerwoord: "Nietes, ui!"
Was onverstaanbaar door een bouwsirene
Uit het archief
Kloostervertelling
Pixabay
Sien, een koornon – op het rooster van verlangen warm gemaakt –
Zingt verrukt: Is pater Joost er, die hier over COVID waakt?
Tweemaal kreeg ze zijn injectie, tweemaal lachte hij haar aan
Tweemaal voelde ze affectie, tweemaal liet ze zich haast gaan
Dat was zalig, maar ook zondig, want haar kuisheid werd beproefd
Moet ze Joost dan kort en bondig, zeggen dat het zó niet hoeft?
Nee, want nu ze alle nachten, droomt hoe hij haar lief verwent
Kan ze geen minuut meer wachten, tot ze weer wordt ingeënt
Eén beeld blijft haar steeds verlokken, telkens weer iets aangedikt:
Als het koor weer is vertrokken – door de pater reeds geprikt –
Krijgt de ster van alle koorvips – zij – van Joost een boosterspuit
In haar maagdelijke voorbibs, met zijn snelle kloosterfluit
Vraagt u mij vol mededogen, hoe het afliep met de non?
Had ik dat maar overwogen, voor ik aan dit vers begon!