Passanten staar ik aan met matte blik
Al loop ik door dit grazig groene landschap
En voel ik met de Brabanders verwantschap
Toch tob ik vaak: waar bleef mijn ware ik
Ik sta hier lang te kauwen en herkauwen
En weet best dat ik nuttig ben als vee
(‘k Geef melk voor de consumptiemaatschappij)
Maar in mijn ziel voel ik geen pais en vree
Dit eng bestaan gaat me al meer benauwen
Het gras, het hek, de boer vaak onbehouwen
Ik leef toch niet alleen voor melkerij
Wat ik in wezen ben, telt hier niet mee
Als koe word ik geleefd, ik ben niet vrij
Ik ben niet vrij, passanten staar ik aan
Tilburgeres (Tilburgs sonnet)
- Gegevens
- Geschreven door Inge Boulonois
Uit het archief
Requiem voor een leesfanaat
Ik zei altijd dat boeken je verrijken
Dat wie veel leest zijn geest wat fijner slijpt
Waardoor je gaandeweg steeds meer begrijpt
En breder naar wat mensen drijft gaat kijken
Ik dacht altijd dat wie de zin wil zoeken
Van waarom wij hier op de aarde zijn
En waarom wij weer sterven op termijn
Het antwoord op die vragen vindt in boeken
Ik wist het bijna zeker: zij die lezen
Die geven aan hun leven nieuwe glans
En hoeven voor zinloosheid niet te vrezen
Ik dacht: wie poëzie leest en romans
Zal ongetwijfeld best gelukkig wezen
Dus schrok ik van de keuze van Wim Brands