Mensen zijn sterfelijk
Óók Stephen Hawking dus
Ondanks zijn ziekte
Een man van gewicht
Dankzij zijn grondige
Kosmologiekennis
Schijnt over nachtzwarte
Gaten nu licht
Uit het archief
Stil leed langs de meet
Omringd door vele namelozen
Sta ik hier droevig langs de meet.
Ík werd door jou ooit uitverkozen!
Met míj had je je eerste date!
En dat je dat nu niet meer weet,
En met zo’n prins ging lopen vozen,
Die pochte op studentensozen,
Dat vind ik nog steeds wrang en wreed.
O, laat ons toch weer minnekozen.
Kom terug bij mij! O stelp mijn leed!
‘k Was ooit jouw schat, jouw virtuoze
Lief aan wie jij een vurige eed
Van trouw zwoer en daarbij moest blozen...
Kom terug bij mij! O kiss me, Kate!