Opa stierf om negen uur vanavond in zijn flat
Die was gevestigd in de kruin van een bejaardentoren
Je kon zijn rochelende zuchten op de gangen horen
Een zuster had zich op een krukje naast zijn bed gezet
Ze zei geen woord, ze zat daar maar en toonde mededogen
En keek naar oude opa die om zijn geliefden riep
Hij bleef hun namen zeggen, totdat hij uiteind'lijk sliep
En na twee vingers aan de pols, sloot zuster opa's ogen
Toen keek ze naar de foto's die in opa's kamer stonden
Er waren ouders, broers en vrienden op geportretteerd
Die allemaal gestorven waren, of geëmigreerd
En nu alleen als foto's nog naar opa zwaaien konden
Onbekende zuster, laat u mij straks voelen dat,
Wanneer ik oud ben en alleen en alles ben vergeten
In u, die vreemde vrouw, in stilte aan mijn bed gezeten,
Elk mens zit dat ik in mijn leven ooit heb lief gehad
