~Zeg jongen even geen gedoe, we gaan naar Opa Hein~
~Me neus, daar ga ik niet naar toe, die ouwe sjaggerijn~
~Ach joh, het is nu vaderdag, kom op, we doen het maar
En heus het kost je niet je kop, die ene keer per jaar~
~Ga maar alleen, ik ga niet mee, te lezen valt er niets
Al had hij enkel ~De Privé~, dat is tenminste iets
En zijn TV die is kapot, nu al een jaar of vier
Dus ik verveel me daar dan rot en daarom blijf ik hier
Vertel me ook eens en passant wat ik die brombeer geef
Een bosje anjers of een plant, een flesje aftershave?~
~Je weet dat -ie geen bloemen moet, dat geld is weggegooid
En aftershave is ook niet goed, hij scheert zich bijna nooit~
~Een paar pantoffels dan misschien, ja, dat zal hem wel lijken
Want over kouwe voeten kan -ie uren zitten zeiken~
Uit het archief
Reiger
Foto Henk Adema
In eigen tuin wil men geen buren zien,
dus wordt de schutting hoog gelijk een toren.
Wel is men zeer gespitst of men misschien
iets ruiken kan, of – liever nog – iets horen.
Een enkeling kan zijn nieuwsgierigheid
niet meer bedwingen, klimt naar ’t zolderraam, waar
hij heel soms in de hoogste zomertijd
een glimp opvangt van buurvrouws zonnend schaamhaar.
De reiger die zijn nek bespiedend buigt,
aanschouwt vanaf de nok het binnenleven.
De vrouw van nummer vijf wordt afgetuigd,
omdat zij slapen bleef op nummer zeven.
Het doet hem niets, want zijn verstilde ijver
geldt enkel gouden flitsen in de vijver.