Uit het archief
Jij en ik
Jij vindt het in de vroegste lentewei.
Jij zou het willen schreeuwen van de daken
met woorden die mij nimmer zullen raken.
Het mist in mij.
Jij wilt het dolgraag voor ons allebei.
Jij wijst me dikwijls op je lichtend baken.
Ik vraag je om je pogingen te staken.
Het mist in mij.
Er zit een vreemde moeheid in mijn botten,
alsof ik waden moet door zompe klei
waarin de penen en de piepers rotten.
De avond laat de witte wieven vrij,
die onbekommerd in mijn ziel ravotten.
Het mist in mij.
(niet-genomineerde inzending Willem Wilmink wedstrijd)