De lange dagen van de zomerwende
de zoete nachten vol van maneschijn
De lange damesvinger die mij jende
de liefde was nog nooit zo puur en rein
De mooie ogen van de zo bekende
en zo beminde vrouw, mijn cherubijn
De liefde waaraan ik – een dromer – wende
bleek na een aantal weken puur venijn
Het was of blijheid uit mijn leven rende;
de zoete nachtegalenzang deed pijn
Ik voelde dode vlinders bij mijn lende
zoals gerechten vol van maden zijn
Ik had geloof gehecht aan een legende;
de ware liefde bleek slechts schone schijn
Uit het archief
Badwater
Wanneer ik 's avonds in de tobbe lig te weken
diep onder 't schuim, van af mijn tenen tot de kin
gelijk een licht en luchtig uitgespreide deken,
dan krijgt mijn droge leven weer een beetje zin.
Want als ik 's avonds in de badkuip ben gekropen
dan zwerven mijn gedachten op de wilde vaart.
Ze zeilen weg over de zee tot in de tropen,
ik voel me eventjes verlost van huis en haard.
Ik laat een bootje door de shampoo vlokken varen
en voel me dan gelijk weer stuurman op de brug
die in het noodweer toch de kloten weet te klaren,
door scherpe geest en met een fier gerechte rug.
Maar als ik kort daarop het sop ben uit gekomen,
trek ik de stop er uit, daar gaat mijn oceaan
dan is het afgelopen met die heldendromen,
en blijft er slechts een ouwe blote kerel staan.