Jawel, daar waren ze weer.
Dit keer met een 'Brute Force Attack', niet wetende dat Quirien al jaren al zijn vrije tijd steekt in schermen en sabelvechten, om maar te zwijgen van de vuile trucjes die hij kent op het floret.
Lachen, die onthoofde torso's met spuitende slagaders uit de nekken. 
Arjan liep moppend om hem heen, om uitglijden te voorkomen en de aterlingen beentje te lichten met de steel en en zo wisten ze eendrachtig hun duizenden te verslaan, terwijl Jaap zich teruggetrokken had in de donjon, niet in staat deel te nemen aan het gevecht wegens een lichte keelpijn. 
Uiteraard opende hij af en toe het raam om strategische adviezen te geven als: 'Kijk uit, achter je!'
Eind goed, al goed: die Mongoolse horden zijn weer afgedropen.
OK, OK: die horden met het syndroom van Down.

 

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Ik zie de wilde vogels huiswaarts keren



Ik zie de wilde vogels huiswaarts keren,
verlangend naar het einde van hun vlucht.
Hun V trekt fier door frisse najaarslucht,
het zachte avondrood op witte veren.

De aardse strijd kan hen niet langer deren;
ze reizen, onverstoorbaar, onbeducht,
hoog boven ieder dorpje, elk gehucht,
om in hun verre haven aan te meren.

En onverwacht ben ik niet langer bang
want ik ontwaar een onmiskenbaar spoor;
het voert voorbij de dood en wenkt al lang.
Het fluistert, zachtjes troostend, in mijn oor:
“Wees niet verdrietig om de laatste gang,
de reis gaat immers na het heengaan door!”

(In september 2014 geschreven onder pseudoniem Hanneke van Almelo)