Jantje zag die applebottom
Van die spange spandexho
En hij wou die tanga ballen
Ook al was ze van zijn bro
Fokkit, zei hij, want mi brada
Zit toch in die jilla, aight
Hij kan mij nu toch niet met zijn
Pipa poppen, fok die shait
Maar ik ben geen backstabtype
Hij dronk aan z'n ginger beer
Effe tjappe, jonko smoken
Dan ik klop me eigen spier
Weg ging Jantje, naar die shoppa
Maar die smatje was niet doof
Die zei, fokkit, ik wil bana,
Klaasje zit voor tasjesroof
Hij heeft mij gezegd dat ik
Kon doen en laten wat ik wou
En nu wil ik kokkie geven
Boi, ik zuig je ballen blauw
Daarop ging ze aan 't schudden
Hoofd naar onder, bil omhoog
Later batsen, badaptaki
Jantje hield het niet lang droog
Die applebottom (Een story)
- Gegevens
- Geschreven door Quirien van Haelen
Uit het archief
Dit nooit meer!
Een ingehuurde bekkensnijder hield toezicht op het zedelijk gehalte van het gerijmel.
Het is Gedichtenweek.
In heel het land worden boekhandels, bibliotheken en buurthuizen overstroomd door tientallen liefhebbers van deze abberante kunstvorm.
Zelfs Tilburg, toch een beetje het Amstelveen van Gelderland, ontkwam gisteren niet aan een evenement: LichteGedichtenDag.
Omdat het hier geen échte poëzie betrof trok deze voorstelling allerlei randfiguren aan en zagen 580 bezoekers 13 fossielen en wannabe's op het podium.
Het was verschrikkelijk.
Dinosaurussen als Peter Niewint, Ivo de Wijs en Jan Boerstoel waren opgegraven om mummelend voor te dragen uit eigen perkamentrollen.
Erik van Muiswinkel liet zien dat zelfs slechte poëzie cabaret overtreft. Frank Fabian 'LichteGedachtenNicht' van Keeren en Peter 'Knipmeijer deden een homo-erotische show die ze zelf duidelijk niet leuk vonden.
Theo Danes liet merken dat talent niet per se erfelijk is. En Kees Torn zag eruit als een babyBorn na midgetporn.
Roel C. Verburg en Dorine Wiersma hadden een gitaar.
Jan Beuving was niet algebraïsch, dat wil zeggen dat de functie niet voldoet aan een veeltermvergelijking waarvan de coëfficiënten zelf veeltermen zijn.
Moet ik nog duidelijker zijn?
Frank van Pamelen en Jan J. Pieterse probeerden de boel nog een beetje aan elkaar te lullen, maar hun gebruikelijke intake kon de boel niet redden.
Voor elke liefhebber van de ware poëzie was het een opluchting te zien dat het light verse duidelijk een rochelend uitstervend ambacht is.
Het enige esthetische element waren de foto's van Ingeborg Haalboom die het visuele bewijs leveren.
Op youtube is dit treurige filmpje te zien voor wie het nog niet gelooft.
Gelukkig wist de organisatie onder valse voorwendselen dit meisje, dat toevallig langsliep met haar gitaar, binnen te lokken, zodat de middag nog een klein lichtpuntje had. Die plaatsen we wat groter, om wat bij te komen van de schrik.
