Hier peest en racet de postmoderne geest:
we moeten dringend dit en instant dat
en altijd weer wat anders dan men had.
Zelfs de Parnassus schoeit op rasse leest.
Geen tijd voor metrum, rijm en vaste vorm,
poëten braken trendy losse flodders,
veelzeggend als met verf gesmeten klodders.
Het stijlloos vrije vers verscheen, werd norm.
Een leger dichters lijdt zwaar aan de tijd
want vrijheid remt de creativiteit
en verkoop van hun bundels blijft stagneren.
Maar binnenkort zal deze trend wel keren,
de ware muze kan niet zonder wetten:
straks dweept de avant-garde met sonnetten!
