Natuurlijk, dacht ik, Emily! Allicht! Maar Johan Friso trok van leer, verbeten Nu hij door mij de troon wel kon vergeten Je denkt toch niet aan die jaloerse ‘nicht’
Ik was maar amper in de koets gezeten Of heel mijn darmenstelsel werd actief Toch nam de prins mijn winden maar voor lief Want hij liet mij zijn moeders koolsoep eten
Terwijl de zon zich boven ons verhief Begon de panty in mijn kruis te scheuren Van mijn gekrab – de jeuk bleef echter zeuren - En bracht een kriebelhoest veel ongerief
Ik had het zwaar met Murphy’s Law te stellen En dacht nog even Apeldoorn te bellen
