Uit het archief
Tegen de tijd
Foto: WikimediaCommons
Door slapeloosheid of door nachtmerries geteisterd
zie ik de nieuwe dag verbeten tegemoet,
waarbij dat ik nog leef en alles het nog doet
mij welbeschouwd niet eeens meer werkelijk verbijstert.
Al komt het allemaal waarschijnlijk nooit meer goed
en zijn mijn idealen stuk voor stuk ontluisterd,
toch weer ik mij, aan toog of schrijftafel gekluisterd,
tegen de tijd nog steeeds wanhopig en verwoed.
De tijd die alles wat ik liefhad achterhaalde
en niets van wat ik nu nog liefheb overlaat,
de tijd die maakte dat de mooiste dingen faalden;
ik weet natuurlijk ook dat niets ertegen baat,
maar tel het leergeld niet dat ik vergeefs betaalde
zolang die rekening nog altijd openstaat.
Uit Intensive Care (Prometheus, 1982).
Geplaatst met toestemming van Jean Pierre Rawie, waarvoor dank.
De redactie van Het vrije vers feliciteert Jean Pierre Rawie die vandaag, 20 april 2021, 70 jaar is geworden!
Rond zijn verjaardag verschijnt Een luchtbel in een vluchtige rivier (Uitgeverij Prometheus), een boek over - door hemzelf - vertaalde poëzie van de middeleeuwen tot de 20ste eeuw, met gedichten en verhelderende essays.