Het vrije vers

 

U kent mijn voorbeeldwaardige gedrag
Als tiener echter had ik rare kuren
Zo stond ik in de tuin op nieuwjaarsdag
Nog stiekem stapels vuurwerk af te vuren

Een helse knal, de schutting stond te fikken
Mijn pa was woest, ik moest het flink bezuren
Hij wilde mij wel op de vingers tikken
Maar ja, die lagen ergens bij de buren

 

 

 

 

Alweer sonnet! O zoete kwelling.

In plaats van dat men dieper graaft,

is men met huid en haar verslaafd

aan veertien regels van beknelling.

 

Zo raakt de dichter op de helling

waarvan hij naar zijn einde draaft.

Zijn kunst versimpelt en verbraaft

tot keurig rijmende vertelling.

 

Ook dit sonnet loopt alweer soepel,

het rolt en holt gelijk een hoepel,

het doel bereikt het stellig.

 

Zo zit in zijn ivoren koepel

de dichter als een fles janpoepel:

geen ziel, maar wel gezellig.

 

 

 

 

 

De mensen zeiden: "Ach, valt vast wel mee
We knallen wat, we hebben immers feest
Een dagje en dan is het weer geweest
Dan heeft de hond ook weer zijn pais en vree"

Maar Fikkie hoorde dat en dacht: no way!
En is al blaffend door de wijk gesjeesd:
"We nemen wraak, weest allen niet bevreesd
Verenigt u bij Nimrod, de bouvier"

De honden luisterden naar Fikkies list
Op elke vuurpot kwam een hondendrol
En alle cobra's werden natgepist

Zo hadden zij dit jaar de grootste lol
En wie er knalde of nog iets liet gillen
Kreeg, hupsakee, een hapje uit zijn billen

 

 

Ik klink, als cultuurpessimist,

bijwijlen wat oud en belegen.

Toch blijft het dispuut onbeslist:

is elke vooruitgang een zegen?

 

U scrolt van de wieg tot de kist,

dat spreekt geen deskundige tegen.

De tijd die uw smartphone verkwist,

moet sterk op uw dagplanning wegen.

 

Voor scholen werd, zonder getwist,

een smartphoneverbanning verkregen.

Noem mij maar een idealist:

ik ben dit, als vader, genegen...

 

 

 

een houtwormstel uit Valthermond
liep samen in een bouwmarkt rond
de keuze was al snel gemaakt
omdat Noors grenen lekker smaakt
dat klussen werd een grote flop
het hout was onderweg al op

 

 

De dag is grauw, de mensen in mineur

Je ziet ze traag door winkelstraten sjokken

De blik is leeg en het gelaat betrokken

Men aarzelt bij die ene dichte deur

 

Maar binnenkort komt alles voor elkaar

Want Blokker is het Kerstverhaal dit jaar

 

 

 

 

 

'Eens kijken wat er in zijn luier zit'

Geschrokken zei Maria: 'Holy Shit'

 

 

Bij ons is het familiekerstdiner,

in menig huis een feestelijk gebeuren,

maar hier ontbreekt het vaak aan pais en vree

en vallen er gewonden te betreuren.

 

Wij zeggen onverbloemd waar het op staat,

dus greep ik naar een Bijbelse methode

en stuurde ter voorkoming van het kwaad

aan elke gast een lijst met tien geboden.

 

‘Gij zult geen aanstoot geven met uw taal,

gij zult niet stiekem onder tafel schoppen,

het feest is niet bedoeld als tribunaal,

gelieve wrokgevoelens te verkroppen.’

 

Al was mijn plan zorgvuldig uitgekiend,

ik had natuurlijk beter moeten weten:

wanneer bij ons de soep wordt opgediend,

wordt deze ijlings net zo heet gegeten.

 

Toen tegen elke regel was gezondigd

heb ik een staakt-het-vieren afgekondigd.

 

 

Een ezel met iets kribbigs in zijn stem

Zei: vliegjes in mijn water doen me niks

Noch zand of haren in mijn havermix

Maar dit gaat hier te ver in Bethlehem

 

Je snapt dat ik van schrik haast door de vloer zak

Er ligt een krijsend kindje in mijn voerbak

 

 

 

Een vogel deed een vredesdaad

Hij zag een grens met prikkeldraad
En floot een lied als stil protest
De zwerm zong mee, een klein orkest
De wind verwaaide het refrein
Het vloog van Oost naar West-Berlijn

 

 

 

ik wilde in mijn jeugd geen cowboy spelen
mijn ware voorbeeld was de indiaan
Apache, Cherokee of Mohikaan
een bleekgezicht verknocht aan rituelen

ik was dat blonde jochie in de klas
dat elke hete zomer roodhuid was

 

 

Een bij die acteur was uit Deelen
Zei: Hollywood gaat mij vervelen
Mijn werk heeft geen zin
Ik blijf maar stand-in
En mag hier slechts bij-rollen spelen

 

De wereld wordt geteisterd door solisten
die zwakken en behoeftigen verdrieten.
We moesten ons al hoeden voor Trumpisten,
wat staat ons nog te wachten van Muskieten?

 

De Parmaham is schreeuwend duur
Dat komt door varkenspest
Die crisis in de conjunctuur
Wordt steeds meer manifest
Salami, coppa of guanciale,
Is wat ik meestal nam
Maar al wat ik nog kan betalen
Is Lidl-schouderham

 

Zelfredzaamheid wordt nu gepropageerd.
Weet u in noodgevallen wat te doen?
Hebt u nog brandhout en een noodrantsoen
voor als u wekenlang in huis kampeert?

 

Ook mij is deze noodzaak niet ontgaan:
ik kocht een wintervoorraad boeken aan.

Een man langs de lijn, hij oogt stram en gebogen

Zijn kleinzoontje geeft weer een pass met gevoel
Een doelpunt. De ouders, gejuich en gejoel
Bij hem heeft een schokje zijn been licht bewogen

 

Zo heeft hij daar alle supporters bedrogen
Want dat hij die knikker liefst zelf had geraakt
En daarmee de winnende goal had gemaakt
Dat zag je alleen aan het kind in zijn ogen

 

Jong grut en alle vier ADHD’er,
als ik wil dichten, krijst er wel een uk.
Ik word steeds minder schrijver, meer corveeër,
nooit tien minuten werken aan één stuk.

 

Hoe moet ik omgaan met mijn deadlinejuk?
Ik heb geen heidehut, geen onderzeeër,
ik ben verdorie vader, geen ME’er,
op welke leeftijd worden ze gedweeër?

 

Gedoe in plaats van dichterlijk geluk:
de eerste, tweede, derde, vierde druk.

 

 

Een wolf sprak in de Efteling:

‘Het Sprookjesbos is niet mijn ding.

Men schildert mij daar af als smiecht

die geitenkindertjes bedriegt

en meisjes opvreet voor de lol.

Daar heb ik dus mijn buik van vol!’

 

Haar knappe snoet, de tanden hagelwit.
Haar kersenrode lippen en haar haren.
Haar ogen waar ik in moet blijven staren.
En dan die borsten, ongekend van snit.

 

Haar gulle lach, haar sierlijke gebaren.
Hoe zij beweegt, wat zit zij vol met pit!
Wat nu? O lieve, goede God ik bid
dat U mij tot haar minnaar wilt verklaren.

 

Nu opent zij haar mond, ik hoor haar stem.
Is zij nou schor of zit een stemband klem?
Zij lijkt zo net een oude koffiemolen,
een knarsend wiel, een schuivend vrachtje kolen.
Die aanslag op mijn oren brengt verdriet.
Och Heer, verhoor mijn bede toch maar niet.

 

Uit: De ballade van WIllem Weesje

 

 

 

“Viriele man, zoekt mooie jonge meid

Voor nu, voor lang, voor ’s nachts en overdag

Geen eendagsvlieg, geen fake, ik ben bereid

Ervoor te gaan. En jij? Mijn gulle lach

Staat wijd en zijd bekend. Ik ben royaal

Geef graag een rondje in de kroeg, mijn borst

Is breed, ik ben gespierd, geen jan modaal

En iemand die zijn leven niet vermorst

Ik hou van reizen, spanning, avontuur

Loop graag romantisch met jou langs het strand

Daarna een goed glas wijn bij knappend vuur

En ’s nachts lig ik het liefste hand in hand”

 

“Dat is hem,” dacht Carina, “blanke pit

Maar ruwe bolster, ruige blonde lokken

Een jonge god uit wilskracht opgetrokken

Een bronzen stem waarin verlangen zit”

 

Zij schreef. Ze spraken af bij café Zwart

Zo kwam zij in contact met Maarten ’t Hart