Het vrije vers

Groenlinks wil onze vloot feminiseren

Een vrouwennaam voor elk nieuw oorlogsschip

Zonnig nieuws op deze tweede decemberdag! De onvolprezen en immer gedreven Bas Jongenelen heeft een nieuwe Nederlandstalige sonnettenkransenkrans samengesteld, getiteld Problemen, dingen, zooi en tribulaties.

 

De bundel heeft bureaucratie, management en papierwerk als onderwerp en is geschreven door een groep sonnettiers (zie hieronder de auteursindex) waarvan er een aanzienlijk deel dichters van Het vrije vers zijn.

 

Zoals elke sonnettenkransenkrans bevat de bundel maar liefst 211 (sic!) ingenieus in elkaar gevlochten sonnetten. Een musthave voor wie van klinkdichten en lezen houdt of wie met management, problemen of papier te maken heeft. En wie heeft dat niet...

 

Onderstaand sonnet is van de hand van Bert van den Helder die helaas de verschijning van deze krans niet meer mee mocht maken. Met dank voor de toestemming van Judith van den Helder om Berts vers hier te mogen plaatsen. 

 

 

Deze vierde sonnettenkransenkrans uit de stal van Bas Jongenelen is bij iedere boekhandel te bestellen, zoals bijvoorbeeld hier

 

 

 

 

De uil van Minerva, de vleugels gespreid,
Is duidelijk nu toch de weg even kwijt
Op zoek naar het oud en vertrouwd boreaal
Maar merkt het zelf ook: deze taal wordt wat vaal

 

Ach, kijk toch dat beest naar zijn nestje verlangen
Maar komt hij daar aan, zijn de sloten vervangen

 

 

Daar lig ik met mijn mond vol tanden

Het tandbederf heeft mij te pakken

De tandarts neemt mij onder handen

Hij vult mijn tanden en zijn zakken

 

 

‘Vrij pijnlijk dat ik in zijn lescartoon

In een pikant maar feestelijk corset

Terwijl ik op de toog van de saloon

Wat zoetgevooisde liefdesliedjes croon

Word afgeschilderd als coronaslet’

 

 

 

Een sloppenwijk. Het vrolijk polychrome

bedriegt: wat hier op stelten balanceert,

heeft de tyfoon nog pas gedecimeerd.

Wat wind liet werd door water meegenomen.

 

Maar nauw voorbij de storm, de modderstromen

– de doden en vermisten koud geëerd –

zijn plastic, plank en plaat gehergroepeerd,

bijeengepuzzeld tot nieuw onderkomen.

 

Een plaatje waarop nooit een stip verandert.

De glimlach niet, de vruchteloze hoop,

de vliegen, ratten, rook, de gore lucht,

 

de vuilnisdiarree, die overbrugd

door catwalks, als een dodelijke stroop

veelkleurig naar Manila Bay meandert.

 

 

HappyLand is een sloppenwijk in Manilla, Filippijnen. De wijk werd in amper vijf weken tijd vol geraakt door drie opeenvolgende tropische stormen.

 

Vandaag op Meander een recensie (kort) van de wedstrijdbundel Lichtvoetig IV, geschreven door Janine Jongsma.
Hier (onderaan) te lezen 

 

 

Het stoort hem zeer als ik wat muizen pak

om lekker vers en rauw te kunnen eten

maar haringen gaan vlot langs het geweten

en glijden door zijn keel met speels gemak

 

Je ziet aan schraalheid van zijn schedeldak

en ’t vel dat ooit veel strakker heeft gezeten

dat niet alleen zijn denken is versleten,

zo overwoog ik op de kattenbak

 

Wat is hem in de jaren nog beschoren,

een stem zo kwetsbaar als een eierschaal

die in de alledaagsheid gaat verloren

 

tot luisteren het volgen is van sporen

en heel zijn taal uiteindelijk zo kaal

dat je alleen de spaties nog kunt horen

 

 

Ik ga beslist niet generaliseren

maar zet wel graag een punt op alle i’s.

Voor feestjes hoef ik mij niet te generen,

wel wil ik graag als leerling reageren:

besmetting komt door lerarengenies.

 

 

Om mijn verhaal beknopt te resumeren,

Aldus de spreker na zijn lang betoog:

We mengen water met een scheutje loog

Waarin uw lichaam pijnloos zal verteren

 

Men noemt het resomeren, als gezegd

Iets deftiger wellicht klinkt hydrolyse

U kunt voor actuele expertise

In Canada en USA terecht

 

Uiteindelijk vervalt uw broos geraamte

Tot witte as en bruinig residu

Mijnheer, mevrouw, dat is wat rest van u

 Ik zeg het hier nog eens met lichte schaamte

 

Wilt u aldus van onze aarde scheiden

Dan moet u, uiteraard, eerst overlijden

 

 

We kunnen hier maar weinig tijd spenderen
Het leven is nu eenmaal kort van duur
Ik raakte van dat schrikbeeld overstuur
Want doodgaan leek me nogal kut met peren

 

De grond in om daar langzaam te verteren
Dat wou ik niet en ook niet in het vuur
Maar sinds ik hoorde over resomeren
Ben ik niet bang meer voor mijn stervensuur

 

Dat ik daarna mag baden in een vat
Met vloeistof en mijn lijk wordt opgelost
In drie uur tijd slechts, ja dat lijkt me wat

 

Dus nabestaanden, koste wat het kost
Wanneer ik sterf gun mij dan de sensatie
Van snel verdwijnen middels resomatie