Het vrije vers

 

Hier rust De Patissier uit Leek

Hij bakte zelf zijn uitvaartcake

 

 

Beklaag uw ongetrouwden vriend

Niet om zijn eenzaam leven.

Vooreerst, hij heeft, wat hij verdient!

En dan, bedenk eens even:

Hij heeft het rustig, vrank en vrij,

Hij kent geen aardsche zorgen,

Zijn leven vliet bedaard voorbij,

Hij denkt niet aan den morgen.

Neen. Wat ik heel wat erger vind,

Een last! Om te bezwijken!

Is, als hij bij zijn besten vrind

De baby moet bekijken.

Daar staat de stakkerd. 'k Zie hem al,

Te midden der vriendinnen.

Hij weet niet wat hij zeggen zal -

Hoe moet de hals beginnen?

De dames kussen 't kind om 't langst,

Hij weet niet hoe hij staan moet,

Fixeert het wicht in doodlijk' angst,

Dat hij er ook nog aan moet.

Hij kijkt, confuus, en ongerust,

Naar 't kind z'n natte lippies...

Daar nadert tante Kee - zij kust

Het op... zijn bloote bippies!

Een oude nicht staat mal te doen,

Ze blaast haar wangen bol op:

‘Mijn honkieponkie, nog een zoen!

Ik ben er toch zoo dol op!

Me bommekoppie, koekeloe,

Dada, me dikkedijntje,

Van kielekielekiekeboe,

Trararietjes, trarijntje!

M'n hikkepikkiesnuizepoes,

M'n mollebollebokkie,

M'n rikketikkierobbedoes,

M'n kussemusse mokkie!

Jou pruimepoetepietemis,

Jou honneponnepippie,

Jou krullebollekissebis,

Jou poelekoelekippie!

Waar issie dan, me pootepien?’

- 't Is of ze met 'r hond spreekt -

Tot ze eensklaps 't voetje - 'k heb 't gezien! -

Tot 't enkeltje in d'r mond steekt!

Nu komt het vreeslijkst oogenblik...

Hij heeft het aan zien komen!

Hij heeft er van gedroomd, met schrik,

In vele, bange droomen:

Hij krijgt het kind op schoot!! Jawel!

Hij durft niet nee te zeggen,

Ik zal er - zoo bedenkt hij snel -

Wat kranten onder leggen...

 

Te laat!! Hij roept de Zuster, wenkt…

Hij weet niet wat hij 't meest is,

Boos, of beschaamd, als hij bedenkt

Dat hij ook zoo geweest is!

Ach, mag een schuchter woord misschien

Het eind van dit betoog zijn…?

Ik wil graag al je kind'ren zien,

Maar niet – voordat ze droog zijn!

 

 

 

Dit graf blijkt straks een grote flop
Want Neeskens staat altijd weer op

 

 

 

 

Denkend aan Neeskens

zie ik benen als lieren

traag door oneindig

grasland gaan,

bundels oneindig

zwellende spieren

als rode pluimen

in zijn armen staan,

en in de geweldige

ruimte daarachter

zijn tegenstanders

verspreid op het land:

halflinies, spitsen

geknotte stoppers,

kermend en kronkelend

in vers verband.

Zijn adem gaat zwaar

en zijn grommende vloek wordt

in Fadroncs troostende

armen gesmoord,

maar in heel de wereld

wordt het blonde gevaarte

met zijn eeuwige dampen

gevreesd en gehoord.

 

 

 

Het Zwanenmeer, ballet van hoog niveau,

er werd nog maanden over nagepraat.

De prima ballerina stal de show

en werd veroordeeld wegens plagiaat.

 

Oh wat een schuiver zeg!
Even niet opgelet
Foutje met klemtoon
En ook eigenwijs

 

Zondigen tegen de
Zeslettergrepigheid
Voortaan voorkomen
Tot iedere prijs

 

Ons leven startte in een drukkerij.
Daar stelde men ons zeer vakkundig samen
zodra we van de offsetpersen kwamen –
met zó veel pallets vol een heel karwei.

 

Toen volgde alle mediastampij:
een ongekende stortvloed aan reclame
met spots en posters op de winkelramen.
Gelukkig maar, zo’n hype is zó voorbij!

 

Miljoenen lezers hadden het begrepen:
wij bleken dé sensatie van het jaar
en waren daardoor amper aan te slepen.

 

Nu lig ik hier nog in m’n eentje klaar,
beduimeld en besmeurd met vage strepen;
ik was helaas het inkijkexemplaar.

 

 

De griep nam mij te grazen,
veel vrienden op visite
met rozen en margrieten,
wel zeven volle vazen.

 

Een goed bedoeld boeketje
kan mij niet bijster boeien:
die dingen staan te bloeien,
maar bieden geen verzetje.

 

Wat mij wél op kan peppen:
de troostende gedachte
dat ik weer win aan krachten,
naarmate zij verleppen.

 

Ik wachtte altijd smachtend op mijn beurt

En leerde alle kassadames kennen

De kloeke moekes en de slanke dennen

Soms werd er wederzijds wel wat geflirt

 

Je bent een boomer als je daar om zeurt

Maar zonder kassapraatje is wel wennen

Je kunt nu bij mijn Dirk alleen nog scannen

Ben ik de enige die dat betreurt?

 

Zo'n zelfscankassa is niet echt mijn type

Zeg ik 'hallo' begint ze al te piepen

 

 

 

 

Een kangoeroe organiseerde in Asten

een ongekend schitterend galadiner:

van chateaubriand tot een truffelsoufflé

met heerlijke wijn die perfect daarbij paste.

 

Natuurlijk verwachtte hij wél van zijn gasten

een tegenprestatie – het liefste in geld.

De naam van zijn stichting werd ruimschoots vermeld;

hij vroeg hun om diep in de buidel te tasten.

 

 

Op vakantie in 's-Heer Hendrikskinderen

heeft een Hendrik niet kunnen verhinderen

dat zijn vrouw en zijn kroost

hem daar hebben geloosd.

Ze beschouwden zich minderbeminderen

 

 

Mooi nieuws van het boekenfront:

 

Vanaf 1986 schreef Drs P die in 2015 op 95-jarige leeftijd overleed, poezenkaarten aan zijn vrouw, vergezeld van een gedicht van zijn hand. Een grappige bundel met een selectie van deze kaarten is sinds gisteren verkrijgbaar.

 

De onderstaande tekst ontleenden we aan de offficiele Drs. P website: Het Heen- en Weerschap:

 

De hartstochtelijke ansichtkaartenverzamelaar Drs. P had een speciale voorliefde voor kaarten met poezenafbeeldingen. Deze huisdieren mochten zich in de warme belangstelling van zowel de doctorandus als zijn vrouw Mieke verheugen. Hij had de aardige gewoonte om minstens eenmaal per week een poezenkaart met een versje te sturen aan Mevrouw M.J. Polzer-Burgers, Keizersgracht 139 te Amsterdam. Over de post dus! Die kaarten werden uiteraard bewaard, zodat later in de nalatenschap van het echtpaar een enorme verzameling werd aangetroffen, het resultaat van dertig jaar Polzeriaanse charme.

 

Drs. P-biograaf Michèl de Jong maakte een selectie die door uitgeverij Nijgh & Van Ditmar sinds gisteren is uitgebracht onder de titel De hartelijke poezen van Drs. P. Een smakelijk boekje voor poezen- en P-liefhebbers.

 

Hardcover - ISBN: 9789038815121 - Prijs: € 16,50 excl. Verzendkosten.

 

Warm aanbevolen door Het vrije vers.

 

 

 

ik slaap nog als ze zachtjes ‘ik moet gaan’ zegt
doorlopend maakt ze ellenlange dagen
die middag sta ik tergend langzaam op

ik ben een man met dromen in zijn kop
die aan de vederlichtheid van bestaan hecht
het liefst het jachtig leven wil vertragen

laat mij mezelf en lezers maar behagen
als dichter in een keukentafeljob
bewegend tussen laptop en het aanrecht

ze vraagt of ze haar jas eerst uit mag trekken
als ik haar in de avond dol begroet

ik zeg dat zij wat zinnen horen moet
ze schreeuwt dat al die lichtheid ons gaat nekken

ze wil dat ik nu echt eens voor een baan vecht