Het vrije vers

 

Een virus sprak laatst in De Kolk:

‘Ik steun dat Viruswaanzinvolk.

Dankzij die ongeduldigen

kan ik vermenigvuldigen.

Volop emotie, geen verstand:

dit wordt een golfje naar mijn hand.’

 

 

Bewaar me voor de helderheid der dingen

Het onderhemd, de reidans en de zon

 

Bewaar me voor de frisheid van seringen

De zeep, het badschuim en de nachtjapon

 

Ban koren die de helderheid bezingen

Op duffe matinees in een salon

 

De duisternis bepaalt de maat der dingen

Het zweet, het vuile schort van de patron

 

Het tafelblad met meer dan duizend kringen

Het onderhemd dat stijf staat van bouillon

 

Laat vuige rock de oude meuk verdringen

Het menuet, de reidans en chanson

 

Om dag en nacht te kunnen blijven swingen

Tot aan het opgebrand zijn van de zon

 

 

 

Opeens heeft de zee een geweldig idee

Een dagje vrij-af, even weg naar het strand

Dus pakt hij wat broodjes en bier in een mand

Neemt charme en zwembroek en zonnebril mee

 

Het strand zoekt verkoeling en wil naar de zee

Eens weg van lawaai en geschreeuw op het land

Ze pakt al haar korrels van hagelwit zand

Neemt glimlach, bikini en verder niets mee

 

Ze treffen elkaar langs de zand-waterlijn

Het strand ziet de zee die haar kant op komt hollen

Zij valt voor zijn zout, hij bewondert haar rust

 

Beloven elkaar altijd samen te zijn

Om daarna voorgoed door de branding te rollen

Daar zoenen ze innig tot één lange kust

 

 

 

 

Een onsje meer misschien? Marieke van de slager

was méér dan welbekend met deze kreet.

Het duurde lang voordat de grap versleet :

“Wil je een worstje schat?” De humor van haar zwager.

 

Door flauwe jongens die zich eindeloos verveelden

werd grijnzend naar haar varkenspoot gevraagd.

Die slagersmop was toch al afgezaagd

Zij verdroeg het stoïcijns in al haar weelde.

 

Wie alles weet kan haar dus niets verwijten.

De allerlaatste lolbroek was electricien

Waar haar taille was? En nog wat flauwiteiten.

 

Een rode waas liet haar met bijl en messen smijten

toen hij iets magers wou. Filet américain.

Het zijn de laatste druppels die de steen doen splijten.

 

Ik ben gebraden en gesmoord,
ik ben gesmolten en verdampt,
nu dit vermaledijde oord
zo zwaar met hittegolven kampt.
Ik ben gesmolten en verdampt.

 

Waar blijft die langverwachte bui?
Het miezert, maar het zet niet door!
Is Pluvius weer eens te lui?
Ik zou haast wensen dat het vroor!
Het miezert, maar het zet niet door!

 

Ik ga de vrieskist in vannacht.
Ik hou het echt niet langer uit,
want als ik even langer wacht
zit er een aslaag op mijn huid.
Ik hou het echt niet langer uit.

 

Ik ben gebraden en gesmoord,
ik ben gesmolten en verdampt.
Ik zet mijn leven elders voort,
waar deze zon niet langer lampt.
Ik ben gesmolten en verdampt.

 

 

Dat dat dan Nordic Walken heet
Dat lopen met die stokken
Dat interesseert me echt geen reet
Maar dat jij nu met stokjes éét
Dat heet niet Nordic Wokken

 

Dit gedicht uit IKEA en andere verzen staat ook in Frank van Pamelens verzamelbundel Bravogeroep en enthousiast gefluit, die op 22 september a.s. bij Nijgh & Van Ditmar zal verschijnen!

 

 

Verandering is altijd even wennen.
Waarom moet meer op het klimaat gelet?
Waarom die anderhalvemeterwet?
Er blijven lui die het gevaar ontkennen.

 

Vandaag gaat Warmtewaanzin demonsteren.
Laat ouderen het hitteplan negeren!

 

 

'Maastricht,' zo sprak een bever boos,

`is voor een zieke harteloos.

Terwijl mijn lichaam trilt en schudt

door leeftijdtremors uitgeput,

bespot men mij hier in de Jeker:

Je bent geen bever maar een shaker.'

 

 

Ooit deed ik dienst als vanger in het graan,

Genagelde waaraan geen muis ontglipte

Tot ik gebalsemd werd voor ‘t nabestaan

Als mummie in de tombes van Egypte

 

Nu ben ik soms een dikke, rode kater

Of Garfield, een subtiele hondenhater

Of heet ik Fritz of Felix of Minoes

Of ben ik slim getoonderd tot Tom Poes

 

Wij katten zijn divers in het kwadraat

En blijven in de stapeling der tijden

Volledig van elkaar te onderscheiden,

Een beeld dat bij de mensen niet bestaat

 

Die soort is welbeschouwd door kattenogen

Steeds meer een dagmenu voor psychologen

 

 

 

Hij merkt niet meer dat hij zich steeds vergist

zijn zieke hersens zijn niet meer te spoelen

geen mens zal weten wat hij nog kan voelen

hij huilt als hij weer in zijn luier pist

 

Van binnen botst hij tegen vage mist

van buiten tegen deuren, tafels, stoelen

hij snapt niet meer wat anderen bedoelen

zit naast zijn levensweg als bermtoerist

 

Twee jochies rennen dartel om hem heen

behendig soepel, jong en snel ter been

met stram en oud en dood nog onbekend

 

‘Zeg jij mijn naam eens opa,’ zegt de een

en als de oude stil blijft, klinkt meteen:

‘Wat ben jij dom! Ik weet wel wie jíj bent!’

 

 

 

 

Het kleine smal deelt vier door twee.

De ree kent ook haar wel en wee.

En dit zij haar vergeven.

Want, duizend schoon de zweze rikt,

De ooie vaart waar medem blikt,

En zo vervliet het leven.

 

 

Het leven valt wel mee,

die mix van deze twee:

plezier en hygiëne.

 

Je went aan het idee:

één avondje café,

twee weken quarantaine.

 

 

Ze was een veelbelovend turntalent

Werd door haar coach bespuugd en zelfs geslagen

En dat kon ze niet langer meer verdragen

Lag nachten wakker, enkel door die vent

 

Nu is ze maar op kickboksen gegaan

Hoe heerlijk om terug te mogen slaan

 

 

 

Een badeend kiest het ruime sop,

hij wil wel eens wat verderop.

"Ik heb er heel lang voor getraind

en nu word ik een zwembadeend."