Het vrije vers

 

Optredens! Toespraken!

Trump die de eed aflegt:

Bidens termijn kent aldus

een besluit.

 

Mij doet het weinig, zo´n

inauguratiedag,

toch kijk ik reeds naar de

volgende uit.

 

een zatte zalm uit Zoetermeer
nam dartel deel aan druk verkeer
hij sjeesde met een brede lach
tot hij het blauwe zwaailicht zag
hij nam een sluipweg met een duik
maar kwam helaas toch in een fuik

 

 

Het lege blad kijkt mij verwijtend aan,

verlangend dat ik haar mijn woord zal geven,

zoals ik in mijn hele schrijversleven

ook bij haar vele zussen heb gedaan.

 

De tijd verglijdt, ik heb nog niets geschreven.

Ik zit nu vast, dat is haar niet ontgaan.

Wat ziet zij bleek, er moet dus iets ontstaan.

Zij vreest een loos en ongetekend sneven.

 

Ik kijk haar nog eens in haar blank gelaat

en denk: het kan niet dat ik haar zo schaad

en kwets door haar mijn woorden te ontzeggen.

Geen enkel vel valt zoiets uit te leggen.

Ik schrijf en schrijf en ook al is het klad,

zij blijft alsnog geen onbeschreven blad.

 

 

 

Eén, zeven, één en vijf en nog een één

 

Een versvorm komt niet uit de hemel vallen

Dat heeft hij met een diepzeevis gemeen

Wel, feest en datum horen vaak bijeen

En data, en daar kun je niet omheen

Die vallen altijd samen met getallen

'Waarom díe datum juist?' zo hoor ik brallen

Waaraan ik deze versvorm dus ontleen?

 

Eén, zeven, één en vijf en nog een één

 

De uitleg zal misschien uw dag vergallen

Maar ook zal het, zo zeg ik maar meteen

Uw wereldbeeld verbreden, niet versmallen

Het is de dag dat ik voor 't eerst verscheen

Ik wil het van de daken laten schallen:

 

'Eén, zeven, één en vijf en nog een één!'

 

 

 

 

Al jaren werkt een Waalse wulp

Als rusthuisovereindhelphulp

De struikelende opa Bob

Die helpt hij vlotjes weer rechtop

Ook Betty zet-ie overeind

Als zij weer naast de bank verdwijnt

En zo verleent hij aan hen allen

Zijn Eerste Hulp Bij Omgevallen

 

 

 

 

Twee Tilburgse windhonden waren verzot

op alles wat zij bij elkaar konden sparen.

Zo bleven ze eindeloos spullen vergaren;

de deur van hun hok kon nog amper op slot.

 

Dit ging zo niet langer! Ze schaamden zich rot.

De tijd was gekomen voor héél korte metten

door alles vandaag nog op Marktplaats te zetten

– en dat tegen ieder aannemelijk bot.

 

 

Al wie ooit een ruit breekt,
steelt, verkracht, fraudeert, vermoordt,
of iets anders uitsteekt,
wordt berecht zoals het hoort.

Blijkt nu dat de strafmaat
op uw status wordt geënt:
reken op een aflaat
als toekomstig president.

 

 

Vaak moet ik naar het ziekenhuis met spoed:

ik ben te ongedurig bij het skiën,

ik hak het brandhout en ik klief mijn voet,

ik hinkstapspring en breek mijn voetbalknieën.

 

Gewaagde spelletjes in overvloed,

een tandem rijden wij graag met z’n drieën,

dit weekend ben ik bijna doodgebloed

bij zelfbedachte jackassfantasieën.

 

Veel avontuurlijks heb ik uitgebroed,

ik ken geen rem, geen angsten, geen fobieën,

de Eerste Hulp misprijst mijn overmoed

en hekelt mijn frivole clownerieën.

 

Brancardvervoer beschouw ik als een zegen:

zo kom ik daar tenminste nog gelegen.

 

Hij gold als slotenmakerkampioen.
Toch boeide hem die bezigheid niet meer.
Hij maakte liever van reptielenleer
een damestasje of een herenschoen.

 

Hij had genoeg van al dat hang-en-sluitwerk
en scoort nu met zijn eigen slangenhuidmerk.

 

 

Als altijd poogt hij mij wat af te leiden

Hij praat dus over sport, het weer, de krant

En vraagt: ‘Vind jij dat Hamer op moet stappen?’

Ik zeg: ‘Wewijwiwaawewawewa’

 

‘Maar hoe zou jij de Q-koorts nou bestrijden?’

Een spuit – en even staat mijn mond in brand

Waarna de spieren in mijn kaak verslappen

Ik zeg: ‘Wewijwiwaawewawewa’

 

‘Precies! Wat kan Sven Kramer trouwens rijden!’

Hij neemt haast ongemerkt de boor ter hand

‘Moet Schiphol toch die vijfde baan maar schrappen?’

Ik zeg: ‘Wewijwiwaawewawewa’

 

Hij laat zijn blik over de vulling glijden

‘Ziezo, jij kunt weer onbekommerd happen’

Ik zeg: ‘De pijn zit aan de andere kant’

 

 

 

 

een dikke kabeljauw uit Grauw

nam al die kilo’s niet zo nauw

hij vrat en zoop naar hartenlust

en pafte aan de Noordzeekust

nu wordt hij op een mooie stek

postuum verkocht als lekkerbek

 

 

Een listig schaap biedt in Ter Schuur

Een alcoholverjongingskuur

Hij schenkt in zijn kliniek al jaren

Een mix van schnaps en jonge klare

Het hielp zelfs bij die oude ram

Al na een uurtje was hij lam

 

 

Dit is erger dan de hel:

ik, die boos en larmoyant

vruchteloos de uren tel!

Hoe verglijdt dit kloteland?

 

Ziedend spring ik uit mijn vel,

vloek en schetter moord en brand!

Gooi die prutsers in de cel!

Kwart voor tien, waar blijft mijn krant?

 

 

De leraar legde uit hoe Jan van Speijk

zijn eigen kanonneerboot liet ontploffen.

Kees, dertien jaar, gaf van zijn kennis blijk,

hij was expert in explosieve stoffen.

 

De hele klas werd danig opgeschrikt,

Kees had iets mee en liet dat stiekem knallen.

Nooit eerder had een leerling dit geflikt,

de leerkracht liet zich prompt een vloek ontvallen

 

en luchtte zijn gemoed met schel geschreeuw:

‘Ik laat me hier niet door zo’n rotjoch jennen,

jouw strafwerk wordt de negentiende eeuw,

jij blijft je hele vrije middag pennen.’

 

Aan tafel ’s avonds grijnsde Kees nog even:

‘Ik heb vandaag geschiedenis geschreven.'

 

 

 

Ik houd ervan gevarieerd te eten

Gerechten uit een andere cultuur

Je speelt dan bijna letterlijk met vuur

Zoals vandaag en dat heb ik geweten

 

Ik heb dat ook als ik door Bangladesh trek

Ik weet dat nog, daar had ik vaak zo’n flashbek

 

Een boekenwurm uit Wildervank
Genoot van Heisenberg en Planck
Na Einstein vroeg de letterwolf
Ben ik een deeltje of een golf?
Toen wist hij: ik heb supermacht
En slinger door de zwaartekracht
Ziehier wat ik heb nagelaten:
Een boekenkast vol zwarte gaten

 

 

Het nieuwe jaar begint met nog meer regen

Ik zie de grijze paraplu’s op straat

Ik weet het al, ik blijf vandaag maar binnen

 

Het lijkt een bui die nooit meer overgaat

Dat restje wijn verzet misschien mijn zinnen

Daarna die oliebol maar als ontbijt

 

Ik heb geen zin met wat ook te beginnen

De oude vraag: hoe dood ik al mijn tijd

Had ik maar langer in mijn bed gelegen

 

‘De beste wensen voor het nieuwe jaar…’

Ik ben er nu al helemaal mee klaar

 

 

Wie jaartallen in stukjes knipt ziet af en toe een wonder.

Dit jaar is het bijvoorbeeld vijfenveertig keer zichzelf.

Voor wie zich afvraagt: "Is zoiets nou werkelijk bijzonder?":

haast negentig jaar terug was het kwadraat van vier keer elf.

 

Negentien-zesendertig is nog vóór de oorlogsjaren.

Het aantal mensen dat er toen én nu was, is gering.

In eenentwintig-zestien kan men het opnieuw ervaren.

Wie dat nog mee zal maken is vandaag een zuigeling.

 

Zo’n jaartal vol bijzonderheden is toch onversmaadbaar,

dus koester twintig-vijfentwintig, koester het kwadraatjaar.

 

 

De Eerstehulpdienst maakt weer overuren

Een zuster die me eerst morfine geeft

Beoordeelt ook vakkundig mijn kwetsuren

Verwijdert dan met bijtende tincturen

Geronnen bloed dat aan mijn wonden kleeft

 

Mijn zwaar geschonden lichaam trilt en beeft

Nog van de aanslag die het moest verduren

En zoveel averij veroorzaakt heeft

Dat ik het nog maar net heb overleefd

Een Cobra 20 laat zich amper sturen

 

Ik heb geluk nog, mis slechts zeven tenen

Mijn broer moet verder zonder onderbenen

 

 

U kent mijn voorbeeldwaardige gedrag
Als tiener echter had ik rare kuren
Zo stond ik in de tuin op nieuwjaarsdag
Nog stiekem stapels vuurwerk af te vuren

Een helse knal, de schutting stond te fikken
Mijn pa was woest, ik moest het flink bezuren
Hij wilde mij wel op de vingers tikken
Maar ja, die lagen ergens bij de buren