Het vrije vers

 

 

De blauwbilgorgel riep ontstemd
'Mijn schepper zet mij in mijn hemd,
mijn vader was niet eens een porgel,
en moeder was een mispelmorgel.
Een fantasie zeg, heeft die man,
daar komen vreemde verzen van.'

 

Zwak uitgedrukt: opmerkelijke soort.

Voortdurend met hun eigen zaken bezig,

van vroeg tot laat nadrukkelijk aanwezig,

ze voeren graag het allerhoogste woord.

 

Oom Bart is uitgesproken dominant

en tante Bregje uitgesproken vinnig,

nicht Machteld uitgesproken eigenzinnig,

neef Maarten uitgesproken arrogant.

 

Maar af en toe bij een begrafenis

blijkt dat er weer een uitgesproken is.

 

 

O weemoed waaraan Waspik lijdt,

Westhem, Westhoek en Waterscheid,

Weemoed van Woensel, Windeweer,

Van Wilsum, Wouw en Westermeer,

Van Wapenveld en Wemeldinge,

Van Wedde, Weel en Wageningen,

O weemoed om de waterschuwen,

Om jongens die geen meisjes huwen,

Om ’t hoofd waarop geen haar gekamd wordt,

De woning waar geen wig gewamd wordt.

O weemoed om het weerbericht

Om alles wat, niet waterdicht,

Door weer en wind wordt overvallen,

Om feesten die in ’t water vallen,

O weemoed om de weduwen,

Om duwers die niet meeduwen,

Om herders die hun vee schuwen,

Om wallen die geen vijand weren,

En dijken die geen water keren.

En weemoed om het worstenvel,

Om wat er niet en wat er wel

In worstenvellen wordt gedaan.

O weemoed om het werwaarts gaan.

En weemoed om de wederhelft

Die zich verdrinken wou in Delft.

O weemoed om de watertoevoer,

Om Willemsvaart en Willemsorde,

Om wezens die niet wijzer worden,

Om witte- en om tarwebrood,

Om heel de wijde wereldkloot.

O weemoed om het wederzien,

Om wachten en niet langer wachten

Op wat door andren werd ontvreemd

En wat zij nimmer wederbrachten.

O weemoed, weemoed boven al

Om wat er van ons worden zal,

Om al wat was en wat zal wezen

En waarvan niets ons zal genezen.

 

 

 

De zesde dag zal God een mens creëren

Uit klei, naar Zijn gelijkenis boetseren

Maar Adam blijkt welhaast een aap gelijk

 

Uit puur chagrijn heeft Jahweh heel de nacht

Verwoed aan mens.2 gewerkt, en kijk

Er rijst een hemels wezen uit het slijk

 

Als Schepper heeft Hij Zijn genie bewezen

Met Eva, die bevallig naar Hem lacht

Uitdagend in haar nooit geziene pracht

 

Ze heeft een fijn gelaat, haar huid is glad

Wordt daar door Adam gretig om geprezen

Wiens roede opgewonden is gerezen

 

Uit nijd dat hij iets heeft wat zij graag had

Bedekt ze beider kruis met vijgenblad

 

 

 

Ze zeggen: mannen huilen niet,

want huilen hoort niet bij een man.

Maar heeft hij zorgen of verdriet,

wat moet zo’n arme kerel dan?

Ze zeggen: mannen worden boos,

een man, hij vloekt of slaat erop.

Toch weende eertijds Willem Kloos

als bloesems braken in de knop.

 

Want zeden zijn vergankelijk,

voor nieuw geluid ontvankelijk

en van de tijd afhankelijk.

Ze houden zo lang stand

als de kastelen op het strand,

als vestingen van zand.

 

Men zegt: een vrouw hoort in haar huis,

het aanrecht is haar werkterrein,

dan blijft ze liefelijk en kuis,

wat vrouwen van nature zijn.

Zo deed een vrouw in vroeger tijd

als ze bejaard was, rijk of ziek.

De anderen deden landarbeid

of moesten werken in ’t fabriek.

 

Want zeden zijn vergankelijk,

voor nieuw geluid ontvankelijk

en van de tijd afhankelijk.

Ze houden zo lang stand

als de kastelen op het strand,

als vestingen van zand.

 

Men zegt: een man maakt zich niet op,

da’s onzin voor een echte vent.

Hij doet het met zijn eigen kop,

niet met make-up of permanent.

Maar wij beleven heus nog wel

een terugtocht naar de pruikentijd:

de popmuziek en ’t voetbalspel

hebben daartoe de weg bereid.

 

Want zeden zijn vergankelijk,

voor nieuw geluid ontvankelijk

en van de tijd afhankelijk .

Ze houden zo lang stand

als de kastelen op het strand,

als vestingen van zand. 

 

 

 

Op een circuit of in een rally

Heeft hij de pest aan luie remmers

Maar thuis bij zijn geliefde Kelly

Heeft hij de pest aan luieremmers

 

 

 

 

Het koninklijk besluit verrast de natie:
hij was bij het publiek juist uít de gratie.

 

 

Ze hebben hem maar voor de helft begraven,

de helft waarvan ik het bestaan niet wist

maar die na alle toespraken beslist

terecht kwam in het dodenrijk der braven

 

Dankzij de aan hem toegekende gaven

is er door dragers geen gewicht gemist,

men smokkelde meer goedheid in zijn kist

dan kilo’s coke in een containerhaven

 

De tweede helft kom ik nog altijd tegen

toevallig, in ’t voorbijgaan, in de kroeg

als held van veel herinnerde verhalen

 

Maar ook als man die uren had gezwegen

en aan het einde van de avond vroeg

of ik zijn laatste rondje wou betalen