Er is onlangs een nieuwe trend verrezen:
Men rijmelt bij de wilde beesten af,
ruim een miljoen zit elke avond maf
een lullig versje bij elkaar te pezen.
Kom mensen, laat ons nu eens eerlijk wezen,
dit is geen hobby meer, het is een straf
(er zit maar weinig koren bij het kaf)
voor hen die al die rotzooi moeten lezen.
En bovendien, zo valt alom te vrezen,
staat elke dichter van zichzelve paf
en denkt dat als hij rusten zal in ’t graf
zijn werk nog generaties wordt geprezen.
Dat hoeft geen ene rijmer dus te hopen:
Hij kan zijn bundels nu al niet verkopen
Een plaag
- Gegevens
Uit het archief
Dracula
Ik lig te woelen in mijn graf,
Maar kan de dood niet vatten.
Ik wacht het niet meer langer af,
En neem de kuierlatten.
Een zwoele nacht met volle maan,
Wel duizend sterren blinken.
Daar komt een oud-collega aan,
Ik kan zijn bloed wel drinken.
Het liefste drink ik maagdenbloed.
Maar dat is niet voorhanden.
Dus doe ik mij aan hem tegoed
En eet met lange tanden.
De hele nacht door heb ik trek
Ik moet mijn honger stillen.
Ik bijt een jogger in haar nek
Nog voordat ze kan gillen
Na drie verliefde stelletjes
Een rat en een bejaarde,
Vind ik het wel weer welletjes
En kruip ik in de aarde.