Men zat gezellig, zondagmiddag, zonnig in de suite,
de dames Groen die breiden samen aan een wollen sjaal,
de dominee was na de dienst ontboden op visite,
het schaap Veronica dat las een boek, een reisverhaal.
Ha, zei Veronica, ik heb het altijd ergens wel geweten,
ik kom als schaap niet hier maar van daarginds heel ver vandaan,
want ooit heb ik in hoge woeste landschappen gezeten …
Ach, riep de dominee, u komt dus werkelijk van de maan?
Zeg dominee, u moet het arme schaap toch niet zo plagen,
de dames Groen die breiden ondertussen vruchtbaar door,
juffrouw Veronica heeft existentiële vragen,
dan bieden wij haar welbeleefd ons luisterende oor.
Ik lees hier, zei Veronica, met blosjes op haar wangen,
van de Faeröer, ‘t schapeneiland, mijn geboorteland!
Ik krijg opeens een groot en sterk verhuisverlangen,
ik weet het zeker, later word ik schaap en emigrant!
Je hoorde in de suite liefst een viertal naalden vallen,
de dames Groen verstijfden, werden bleker om de mond,
de dominee die wreef onder zijn bril over zijn wallen,
ze sputterden: Maar hier, bij ons, is uw geboortegrond!
Veronica riep proestend: Zo, dat was toch wel touché!
Wie wil er nog zo’n lekker bokkenpootje bij de thee?
Uit het archief
de einzelgänger
Gustave Klimt: De Levensboom (middendeel)
daar zit ik dan, het zicht is zielverkwikkend
ontzaglijk veel ervaring opgedaan
de stappen zijn in beeld, naar onder blikkend
tot nu toe ben ik steeds vooruitgegaan
bij elke twee- of driesprong weer gestegen
het doel bereikt – en kijk me hier nu staan
alhier kom je geen sukkelaars meer tegen
de luiaards die ik schamper achterliet
de dommen, de tevredenen, de legen
volstrekt alleen verken ik het gebied
dit eindpunt van mijn jarenlange streven
gezelschap om te delen is er niet
aldus bewoon ik, partnerloos gebleven
de kruin van de beslisboom van mijn leven