Nu zou hij haar bezoeken, bij de winde,
Al was hij daartoe jarenlang te laf.
Maar kom, het ging hier om een teerbeminde,
Die daar maar lag te rotten in een graf.

Hij stond er wat verloren. Sloeg linksaf
Een kavel in en liep gelijk een blinde.
Nadat hij uren zocht—het was zo maf!
Bleek naam noch steen noch bloedverwant te vinden.

Hij rende, koortsig spiedend, langs de heggen,
Het hoofd naar wanhoop hergemodelleerd;
Hij móest haar zien. Hij moest haar zoveel zeggen!

Uiteindelijk—zijn vader geprobeerd.
Die wist het telefonisch uit te leggen:
”Ja jongen, oma is ook gecremeerd.”

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Sonnet voor de overlevenden

apart
 
Ook na corona wil ik cijfers zien,
het dodental per dag op het journaal,
een tickertape in overlevingstaal,
eenvoudig graag, een schaal van 1 tot 10.
 
Het mag ook in de vorm van een verhaal,
al duurt dat straks dan weer te lang misschien.
Wij zien het liever ook niet, bovendien,
die optie van ons laatste avondmaal.
 
Maar waar zijn wij in al die statistieken?
Wie ziet ons ploegen door dit nieuwe leven?
Met afstand tot elkaar, in ruime bogen,
 
te angstig om opnieuw alles te geven.
Afhankelijk van medicijnfabrieken
en elke dag de kansen afgewogen.