De vuvuzela suist nog in de oren
Het netvlies bloedt: hup Holland, hand in hand
We hebben meer gewonnen dan verloren
En weten: het gaat goed met Nederland
We dumpen hoedjes, toeters, meuk en franje
Zo kleurt nu zelfs de vuilniszak oranje
Een man zit in zijn achtertuin te schrijven
En zoekt de rust op vellen wit papier
Hij denkt: ze moeten niet zo overdrijven
Seizoenen glijden langs zijn glaasje bier
Beseft: in ’65 hield ik van je
Mijn eerste lieve meidje in oranje
Hij mijmert even weg bij de kastanje
En schrijft dan: land ontploft in fel oranje
Uit het archief
Aftakeling
Foto: Aliza Meyles
Ooit reed ik in Ferrari’s, supersnelle,
ik liet geronk uit mijn motoren zwellen,
ik was bevriend met Francorchampscoureurs.
Nu fiets ik meestal rond op mijn Gazelle
tot zadelpijn mijn lijf begint te kwellen
en ken ik bijna alle buschauffeurs.
Ooit vloog ik af en toe naar de Seychellen.
Ik sliep met mademoiselles van Estelle
in Marriotthotelinterieurs.
Nu zit ik op het strand van West-Kapelle
met buurvrouw driehoogachter Mariëlle
en ruik haar Hemabloemetjesodeurs.
Ooit at ik enkel wild en zalmforellen
met een dessert van roomijs en prunellen
bij Michelingidstopentrepreneurs.
Nu laat ik een goedkope rookworst wellen
of demp mijn trek met Febofrikandellen
van ’t allerlaatste kleingeld in mijn beurs.
Ooit schreef ik filosofische novellen.
Ik was geliefd, ik had iets te vertellen,
ik hoorde bij de Boekenbalauteurs.
Nu sterven één voor één mijn grijze cellen,
ik doe alleen nog columns voor Libelle
en houd me wat onledig met light verse.
Wim Meyles is zondag derde geworden bij het kampioenschap lightversedichten te Emmen. Dit was een van de door hem ingezonden verzen.