Op zich zou ik wel kunnen protesteren
Een vlag uithangen, zwart-wit-groen met rood
Waarmee ik dan de Palestijn promoot
Laat zien hoe goed ik wel kan nuanceren

Ik kan in blauw met wit gaan paraderen
En geef mij zo als Jodengabber bloot
Mijn deelneming betonen met die Jood
Die ik zojuist op beeld heb zien creperen

Het scherm zit onder bloed- en lijkenklodders
En afgestompt passeert dit leed mijn oog
Ik moet wat doen, ik zit hier te verkwijnen

Ik volg het nieuws en schiet wat losse flodders
Aan wensen en gebeden naar omhoog
En veeg op mijn mobieltje maar wat mijnen

Hallo Jaap,
Ik herken de afgestomptheid en de twijfel in je gedicht over welke kant te kiezen, bij de meeste oorlogen is dat makkelijker (Rusland fout, Oekraïne goed) bij deze "nieuwe" oorlog is dat m.i. onmogelijk.
Ik had je vers eerst een duim (bedankje) gegeven maar die heb ik toch weer ingetrokken.
Ik val een beetje over het woord "lijkenklodders" behalve dat dat een redelijk gezocht rijmwoord is, vind ik het wel erg plastisch en disrespectvol naar de vele slachtoffers aan beide kanten daar.
Dat moest ik even kwijt. Voor de rest... mooi vers!

Vriendelijke groet, Maarten

Dag Maarten,
Het is inderdaad plastisch. Het kijken op een scherm naar andermans leed reduceert mensen per definitie tot iets onmenselijks. Maar over de woordkeuze kan, begrijpelijk, heel lang gediscussieerd worden, waarmee, dit constaterende, het ook meteen zinloos is.
Groet,
Jaap