Uit het archief
De man, de vrouw
Pixabay
Ze zeggen: mannen huilen niet,
want huilen hoort niet bij een man.
Maar heeft hij zorgen of verdriet,
wat moet zo’n arme kerel dan?
Ze zeggen: mannen worden boos,
een man, hij vloekt of slaat erop.
Toch weende eertijds Willem Kloos
als bloesems braken in de knop.
Want zeden zijn vergankelijk,
voor nieuw geluid ontvankelijk
en van de tijd afhankelijk.
Ze houden zo lang stand
als de kastelen op het strand,
als vestingen van zand.
Men zegt: een vrouw hoort in haar huis,
het aanrecht is haar werkterrein,
dan blijft ze liefelijk en kuis,
wat vrouwen van nature zijn.
Zo deed een vrouw in vroeger tijd
als ze bejaard was, rijk of ziek.
De anderen deden landarbeid
of moesten werken in ’t fabriek.
Want zeden zijn vergankelijk,
voor nieuw geluid ontvankelijk
en van de tijd afhankelijk.
Ze houden zo lang stand
als de kastelen op het strand,
als vestingen van zand.
Men zegt: een man maakt zich niet op,
da’s onzin voor een echte vent.
Hij doet het met zijn eigen kop,
niet met make-up of permanent.
Maar wij beleven heus nog wel
een terugtocht naar de pruikentijd:
de popmuziek en ’t voetbalspel
hebben daartoe de weg bereid.
Want zeden zijn vergankelijk,
voor nieuw geluid ontvankelijk
en van de tijd afhankelijk .
Ze houden zo lang stand
als de kastelen op het strand,
als vestingen van zand.
Ter nagedachtenis aan Willem Wilmink 25-10-1936 – 02-08-2003
Uit: Verzamelde liedjes en gedichten Uitg. Bert Bakker 2006