‘Waardoor mijn cardiaal
Ritme verstoort’
dicht Ben Hoogland in ‘Adrenalinestoot’ een vers dat hij presenteert in de vorm van een ollekebolleke en dat hij zojuist op deze site heeft geplaatst. Op het gevaar of voor betweter, zeurkous en oude zuurpruim versleten te worden, wil ik toch weer het metrum ter discussie stellen. Deze keer niet de maat van het niet zo originele zeslettergrepige woord (zie ook de discussie over ‘kaasjeskruiddikkopje’), maar nu het metrum in boven aangehaalde, afsluitende regels. Dat klopt namelijk niet met de regels die voor het ollekebolleke gelden. Het metrum moet dactylisch zijn. Dat zou betekenen dat de klemtoon op ‘car’ zou moeten liggen. Dat levert kromme uitspraak op want de klemtoon ligt in werkelijkheid op ‘aal’, (zie Van Dale). Is zo’n afwijking erg? In de eerder aangehaalde discussie kwam die vraag al aan de orde. Mijn antwoord zou zijn ‘Ja, in een ollekebolleke is dat erg,’ en ik citeer ter ondersteuning de geestelijk vader van het ollekebolleke, Drs. P die in Versvormen blz. 116 zonder voorbehoud schrijft: ‘ Ook is het (= ollekebolleke L.S. ) zo compact dat iedere fout direct opvalt. Er kan niet gesmokkeld worden. Een ongaaf exemplaar is geen ollekebolleke.’
Laten we op deze site, waar we het light verse willen uitdragen, de regels in acht nemen, die de keuze voor een bepaalde versvorm nu eenmaal met zich meebrengt. De uitdaging bestaat er nu juist in om én een geestig én een kloppend gedicht te maken.
Liefs van Leonora.
