Zwemles

Mijn kleinzoon in het binnenbad
Staat klaar, gaat bijna springen
Nog even veilig op de kant
De laatste angst verdringen

Hij draait zijn hoofd, 'Kijk opa kijk
Hoe goed ik al kan zwemmen'
Daarna het zweven en de duik
Die me tot vreugde stemmen

Plots sta ik zelf weer in de rij
Tussen de natte lijven
Gehuld in kurk en autoband
Bleef ik nog steeds niet drijven

We werden strak gedirigeerd
Door dikke juf van Dalen
Die me met grote nadruk dwong
De overkant te halen

Haar schreeuw weerkaatste in het bad
M'n longen maakten water
Ik hield mijn hoofd verwoed omhoog
En dacht alleen: 'Ik haat'er!'

Maar hij geniet van elke slag
Probeert zelfs borstcrawl even
Voor ons was heel die zwemles slechts
Een zaak van overleven

Heel leuk, Niek. Is het nog wel goed gekomen, met dat zwemmen van je?

Groeten,
Riet

Op de ultrakorte afstand lijkt het heel wat Riet,..daarna zink ik..)

Mijn eerste zwemles was ook geen succes. Ik stond zo te rillen in het koude water dat de badmeester zei: "Ga jij eerst maar eens wat dikker worden."
Jaren later heb ik het nog wel geleerd, maar een heldin in het water ben ik nooit geworden.

Wij hadden ook zo'n feeks vroeger. Met een hengel... zo'n uit zijn krachten gegroeide tandplakhaak. Ik heb pas leren zwemmen toen ik van zwemles af ging.
Dit herinnert mij aan een van de mooiste zinnen die ik las. Het komt uit een kort verhaal van Remco Campert (ik meen uit de bundel Tot Zoens). Dat ging over zijn voornemen om elke ochtend baantjes te gaan trekken. Zinloos, uiteraard. De slotzin: "Later was er een mevrouw aan een hengel". Ik zag dit meteen helemaal voor me.