Een poging om cultureel erfgoed te bewerken met een bijzondere aandacht voor regel 11 van het gedicht van E. J. Potgieter:

Holland (1832)
Graauw is uw hemel en stormig uw strand,
Naakt zijn uw duinen en effen uw velden,
U schiep natuur met een stiefmoeders hand, –
Toch heb ik innig u lief, o mijn Land!

Al wat gij zijt, is der Vaderen werk;
Uit een moeras wrocht de vlijt van die helden,
Beide de zee en den dwing’land te sterk
Vrijheid een’ tempel en Godsvrucht een kerk.

Blijf, wat gij waart, toen ge blonkt als een bloem:
Zorg, dat Europa den zetel der orde,
Dat de verdrukte zijn wijkplaats u noem’,
Land mijner Vad’ren, mijn lust en mijn roem!

En wat de donkere toekomst bewaart,
Wat uit haar zwangere wolken ook worde,
Lauw’ren behooren aan ’t vleklooze zwaard,
Land, eens het vrijst’ en gezegendst’ der aard’.

Holland

Grauw je gezicht op een stormig stuk strand
Reis van woestijnen naar effene velden
Hulpeloos hield je je vast aan mijn hand
Samen verkenden we langzaam dit land

Eindeloos wachten maar toch vond je werk
Roemer en Klaver dat werden je helden
Sportschool en fitness die maakten je sterk
Zondags bezocht je zowaar weer een kerk

Jij als persoon was een prachtige bloem
Maandenlang leek ook je leven op orde
Zeldzaam verdrietig dat ik dit nu noem
Rechtsradicaal werd witheet van je roem

Wat ook de donkere verte bewaart
Wat er van jou in de toekomst ook worde
Ooit zal ik strijden met degen en zwaard
Wreek ik je lot: je was anders-geaard