Hoi René,

Alweer...: je empathische kwaliteit en je aanhoudende zachte druk is wat mij hier wederom enorm geholpen heeft. Mijn dank, welgemeend. (Mijn lief kan dit ook zo goed, maar heeft soms de woorden niet hoe het helder uitgelegd te krijgen.)

Voordat ik 'm voorlopig echt op fust zet, nog één laatste check, als ik mag? Een close reading herlezing door jou, met de vraag: waar voel je nog storing(en)? Heeft geen haast, vraagt wel wat aandachtig werk van je. T.z.t. ontvang ik graag je leesreceptie.

Beste groet, D.

Beste Doncennui,

Dankjewel. Fijn te horen. Zoals gezegd heb ik nog vaak schroom in het geven van feedback. Ik zal proberen vaker van me te laten horen (bij wie dan ook, wel te verstaan).

Ik zal er binnenkort nog een laatste keer naar kijken.

Wat je dan misschien nog moet meenemen is het feit dat 'ik' al jouw uitleg heb gehad. Een andere lezer heeft dat misschien niet.
Met andere woorden: een gedicht moet zonder uitleg staan!

Tot later

Beste Doncennui,

Ik ben er vanochtend een laatste keer voor gaan zitten. Even afstand van het vers, frisse blik.

Strofe 1:

Als 'Door hen' het voor jou niet is, dan wellicht 'Met hen'. Met het door jou gekozen 'En zij' kun je namelijk ook lezen dat de zin nog niet af is, door zou lopen in r3, wat niet het geval is.

Het gluren zelf wordt niet uitgelegd en dat is in principe jammer (een kleine link wellicht naar de gordijnen later in het vers) maar verder niet.

'hem wrekend' is te begrijpen, wellicht is 'vergeldend' beter.

Strofe 2:

Volgens mij is het 'werd' zijn meesterbrein...

De laatste regel blijft voor mij niet logisch. Waar? Misschien moet je de regel daarvoor totaal vervangen en aansturen op een plaats waar zijn werk vergeten zou zijn.

Strofe 3:

'Hoe anders' is niet duidelijk. Zoekt hij verschillen tussen toen en nu? Of is het hetzelfde gevoel? Of is het meer 'Zo anders' dan wat hij voelde... Of: Hij denkt aan wat hij voelde in de klas.

Voor de rest prima strofe.

Strofe 4:

Het einde is het toch nog niet helemaal. Om dit goed uit te kunnen leggen, zou ik je willen voorstellen om 'voor jezelf' even hardop te lezen: ....omdat hij, en dan die laatste regel. Dan begrijp je vast wat ik bedoel.

Goed weekend,

Hoi René,

Reuze bedankt voor je uitgebreide reactie. Je wijst enkele laatste kleine storinkjes haarfijn aan (die ook bij mij nog leefden). Ik denk aan het volgende...

Str. 1: die ga ik meer in de directe actie plaatsen, dan zou het als volgt kunnen (1e 2 regels) -

Wat licht verschoten gaat hij naar het plein
Ziet haar die hem betichtte van te gluren

Dat 'ziet' laat in het midden of het alleen het (be)zien is, of dat hij haar daadwerkelijk aanspreekt en v.v. En ook of dat toevallig was, of door hem gezocht. Het woord 'Zien' even verderop in de strofe dient dan als reflectie daarop. In de eindstrofe komt dat nogmaals terug: een laatste reflectie op zijn wezen, zijn 'zien' daarvan, maar dan meer alomvattend.

De eindregel heb ik geen twijfels meer over. Het woord 'wrekend' is het enige juiste in mijn beleving van het vers (zie de synoniemen). Het is de (lijf)honger die hem drijft zijn voedsel te halen (overleving), al beseft hij tegelijkertijd dat hij zich dan mogelijk weer blootstelt aan, etc. Dat hij zich niet verdedigt maakt het allemaal extra pijnlijk. Jouw suggestie 'vergeldend' past hier niet, omdat het ook als synoniemen heeft: belonen, lonen, schadeloosstellen, terugbetalen, vergoeden. En die dubbele betekenis heeft het risico die regel daarmee compleet te ontkrachten.

Str. 2, r 1: 'werd' i.p.v. 'was' - inderdaad, een grammaticale fout gemaakt daar, goed gezien. Het woord 'om' is nog beter (dat het hem als persoon betreft); dat heeft ook meteen gevolgen voor de de twee erop volgende regels, zie aldaar.

Slotregel wijzigen... ik weet het niet, het voelt voor mij vooralsnog goed.

Str. 3: je suggesties ga ik (met het vers op fust) overwegen, heeft zijn eigen tijd nodig.

Str. 4: die staat goed, in mijn beleving; ik snap je twijfel, van de andere kant: het mag best iets onduidelijks/ongrijpbaars hebben, vind ik - ik voel het zelf soms ook zo; het lukt mij in dit vers niet goed het 'precies' te vatten (in de woorden die ik er voor vinden kan), en dat vind ik het mooie aan poëzie soms (van anderen dus); en dat kennelijk ook ik in dit geval er voortdurend over kauwen moet; het zelfs als de dichter zelf soms ook niet echt vat.

Tenslotte: ik ga het vers volledig in interpunctie zetten (tot nog toe niet gedaan); dit kan licht schurende nog evt. resterende onduidelijkheden vaak wel verhelpen.

Beste groet, D.

Het beeld `ogen van gebroken glas` heb ik ooit ook eens iin gedicht gebruikt. Een miserabel slecht gedicht, dat wel. Ik weet niet eens meer of ik het ergens heb gepubliceerd. Wel dat het bij een radioproghramma is voorgelezen, jaren geleden. Bij mij kwam het beeld binnen door iemand die ik heel vroeger heb gekend en die inderdaad ogen leek te hebben van gebroken glas.


Scherven

haar ogen waren van gebroken glas
en ze huilde kleine blauwe scherven,
maar alleen als ze gelukkig was,
om verdriet kon zij zich enkel kerven

ze sneed dan met een scheermes in haar wang,
niet te diep, net genoeg om bloed te delven,
en het bloeden duurde ook nooit lang,
zij verkoos nog niet te sterven

later leende ik haar soms een enkele traan,
maar die waren spoedig droog als zand
en we wisten dat het tijd werd om te gaan,
voelden ons geroepen naar een beter land

zo lagen wij die laatste dag in liefde naast elkaar
en hebben, voor het eerst en voor het laatst,
in een bijna goddelijk gebaar,
elkaar bemind, zonder de minste haast

wij voelden ons als lagen wij in rode sneeuw,
vonden wat de radelozen vrede brengt
en hoorden in de verte van een meeuw de schreeuw,
laatste reden waarom ze scherven heeft geplengd

Beste Jacob,

Intens verdrietig gedicht, met een eigen dramatische schoonheid. Ja, dus jij hebt dit ook ooit bij/in iemand gezien. De woorden 'ogen als gebroken glas' komen er heel dichtbij, maar het gaat eigenlijk nog dieper... De ziel van de persoon zelf. En dat is bijna niet in woorden te vatten.

Dichterlijke groet, D.

P.S.: Ik schrok even... plagiaat?! Meteen met Google gezocht, blijkt dat de frasering "ogen als gebroken glas" al vrij oud is. Dus niet eens poëtisch origineel. Maar ik denk dat je het daar helemaal niet over wilde hebben.

Natuurlijk komt het beeld vrij vaak voor. Echt origineel zijn is bijna godsonmogelijk, er is al zoveel geschreven en gedicht. Maar als je oprecht en zuiver dicht, maakt het niets uit. Voorbeeld: ik dacht ooit origineel te zijn met het beeld "slijpsel van de tijd". Bleek ook al te oud te zijn. Maar ik had het zelf bedacht en het was in feite dus toch origineel. Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Als je echt volslagen origineel bent, heb je waarschijnlijk een ernstige psychische stoornis.

Wat anders: wanneer je knikkers met een "kleurig" binnenwerk in kokend water gooit krijg - of kreeg- je het effect als hier bedoeld te zien. Dat speelt misschien mee, ik weet het niet.

Jacob

En nee, "daar" wilde ik het zeker niet over hebben. Maar dat zal je nu wel duidelijk zijn.

Een deel is verborgen voor gasten. Log-in of registreer om het te kunnen bekijken.

Graag gedaan D!

Grote groet,