"Wat een schrik: Driek is dood"

 

Tien jaar geleden, rond deze tijd. Toen kwam dit sms'je binnen. Van Jan Pieterse. Vrijdag was het, en we stonden op het punt om naar Texel te gaan. Pinksterweekend, Broadway Den Hoorn, huiskamers vullen met lichte gedichten. Lachen om versjes. Maar alle lach was ons op slag vergaan. Driek was dood. Driek! De man met wie we zo vaak hadden opgetreden. Wiens stem we konden dromen. Wiens sonnetten we citeerden. Wiens sigaren we herkenden. De man die me twintig jaar eerder aanmoedigde om ook eens wat werk naar De Tweede Ronde te sturen, "en zeg er maar bij dat het moest van mij."

 

Die middag reden we verdwaasd naar Den Helder. Ik weet nog dat ik onderweg ergens gestopt ben om de radio te woord te staan (was dat bij jou, Bert?), dat ik anderhalf uur over de Hoge Achterom heb gelopen met een verdrietige Kees Torn aan mijn oor, en dat Jan en ik dat weekend, in al onze optredens, een uitgebreide hommage brachten aan de grijzende grootheid uit Groningen. En nog steeds doen we dat wel. Ineens een kwatrijn van Driek serveren. Als smakelijk tussendoortje. Werkt altijd. Driek is in de afgelopen tien jaar allang onsterfelijk gebleken.

 

Een week na Pinksteren werd hij begraven. Onder grote belangstelling. Diezelfde avond schreef ik, een beetje in de stijl van Driek, een sonnet. Dat de volgende ochtend, door Jacques Klöters, prachtig in De Sandwich is voorgelezen. En dat binnenkort in een bundel komt. Driek is niet dood. Hij leeft voort in ons werk.

 

 

Natuurlijk is er gul en goed gesproken

Het fraaie werk waaruit je zo vaak las

Je onverwoestbaar mooie vlinderdas

Het werd met lof en liefde opgedoken

 

Natuurlijk zijn er flessen aangebroken

En hieven wij op jou een laatste glas

En bleef Het Mooiste Meisje Van De Klas

En nog meer moois door onze hoofden spoken

 

Maar ook zijn er sigaren aangestoken

Omdat jij daar zo’n liefhebber van was

En keken wij, de ogen half geloken

Verzonken in gedachten naar de as

 

Begraven worden, Driek, dat geeft geen pas

Jij had vandaag verdorie moeten róken!