‘fluit’ en ‘uit’ hebben in het door jou gekozen metrum geen, of hooguit een secundaire klemtoon. De laatste echt beklemtoonde lettergrepen, ‘terug’ en ‘leg’ zou ik niet als op elkaar rijmend willen beschouwen.

MEERval / KNAL : schrikkelrijm, uitsluitend toegestaan in de slechtere sinterklaasrijmen
MEERval / OERknal : je illustere naamgenoot noemt dit zwak rijm. Niet echt populair bij plezierdichters, maar niet zo laakbaar als schrikkelrijm

Bal (in paniekvoetbal) heeft niet eens de secundaire klemtoon maar de tertiaire

Een voorbeeld als strándmàrathòn illustreert het hangmat-effect overduidelijk als we het zetten naast bijvoorbeeld bóntcàpuchòn: de samenstellingen hebben dezelfde ‘klemtooncontour’ (ze ‘rijmen’ wat klemtoon betreft), terwijl de rechter woorden in isolatie absoluut niet ‘rijmen’: márathòn met hoofdklemtoon vooraan versus càpuchón met hoofdklemtoon achteraan. Het hangmat-effect is verantwoordelijk voor het feit dat màrathòn in strándmàrathòn een soort eindklemtoon heeft, terwijl dat bij het woord in isolatie niet zo is. Anders gezegd, het hangmateffect zorgt ervoor dat de hoofd- en bijklemtoon van een ‘los’ woord precies omgekeerd ligt als zo'n woord wordt ingebed in een groter geheel.

En dit vormt de bron van de ellende: luisteraars ‘horen’ het hangmat-effect, maar interpreteren dit niet in een hangmat-context; ergo, concluderen ze, de woordklemtoon is incorrect.

Dat heet het hangmat-effect, Niels.