I
Het ziet er prachtig uit, nee echt,
zo’n witte deken in de nacht,
maar ik, ik zak hier kniediep weg.

Het is zo glad, zo ongerept.
Oneffenheden zijn van mij.
De kosmos luistert naar mijn wil.

II
Gordijnen geopend, wat heb ik genoten.
De wereld is wit en zij schenkt mij haar glimlach.
Ja, maagdelijk wit en volmaakt ongeschonden.

Maar wat ziet mijn oog daar: de stappen van laarzen.
De sneeuw is onteerd en haar eer moet gewroken,
maar als ik nu optreed, dan schend ik haar nogmaals.

III
Winter is vreselijk, kou in je kop,
gladheid en stormwind en ook nog eens sneeuw.
Wit is geen kleur, ’t is de neef van de dood,
kleur van de beenderen, aasetersvoer.

Leve de man die zijn laars heeft geplant
recht in het hart van romantische kul.
Pak nu de sneeuwschuif, de bezem, het zout
voordat de dooi heel de sneeuwlaag verdrabt..

IV
Sneeuw is spelen,
sneeuwbal gooien,
sneeuwpop maken,
sleetje rijden.

Overal zijn
diepe sporen:
laarzen, sleetjes,
glijbaan, sneeuwrol.

Verse sneeuw is
echt geweldig.
Je verandert
in een engel.


Dit blanke vers uit februari 2015 staat hier als onderdeel van een discussie over gedichten met verschillende metra. Zie de discussie en mijn gedicht "Nieuwe laarzen".