Verduveld! riep Veronica

Verduveld! Riep Veronica, en nou wil ik het weten:
Mijn moeder heet Geertruida en mijn vader Adriaan
Zij zijn reeds lang ontwold en ook gedeelt’lijk opgegeten
Ik heb hen nooit de vraag gesteld: Waar komt mijn naam vandaan?

Waar moet ik mij vervoegen en bij wie kan ik te rade
De meesten mijner zusters heten Trui, mijn broeders Ad
Ik hoor een enk’ling fluisteren: “het is iets met een wade
- of iets met fotografen” - nee, ik heb het écht gehad…

Ze schelde bij de pastorie en sprak: u bent belezen
Kunt u mij helpen, dominee, het is per slot uw vak
De dames Groen, ter plekke voor wat thee en exegese
Beaamden dit en zeiden: Stel ons schaapje op ‘t gemak

Wat goed dat u die vraag stelt; ik zal dit eens uit gaan zoeken
De dominee sprong op en rende naar zijn biebelteek
Daar zat hij weggedoken, wel een uur achter de boeken
Ach gut, zeiden de dames Groen, neem nog een plakje keek

Ineens weerklonk: Eureka! Kijk eens wat ik heb gevonden
Hij wees: Dát is Veronica, dít hier de doornenkroon
En zo te zien verzorgt zij hier het hoofd vol bloed en wonden
De Heere met een zweetdoek: dit noem ik een waar icoon

Wat mooi, sprak toen Veronica, het voelt ineens heel fijn
Ik heb heel diep van binnen altijd zuster willen zijn


Voor meer over de heilige Veronica klik hier.