kristalwitte bontkragen vormen verhullend,
verzachtend voor elke plant een silhouet
waarin de vergiffenis vriendelijk knispert
verwaarloosd gestorven in hun winterbed
het strijklicht van stralen die schitterend glijdend
dat winterkleed tonen: befonkeld, bestèrd,
vult helend mijn wereld. in dankbaarheid zwijg ik
mijn hart en mijn ogen wijd opengesperd
